En 1993 eu tiña dezaseis anos, vestía con camisas de cadros do meu pai e chaquetas de la do meu avó, ou con vestidos e botas militares cando quería imitar a Courtney Love; fun a un concerto dos Ramones no Coliseum que coido que durou media hora e foi un dos mellores da miña vida; Kurt Cobain aínda non morrera (cando faleceu o ano seguinte escribín un epitafio que seguidamente tirei ao lixo); na Vogue comezaban a aparecer fotos de modelos coma Stella Tennant ou Kristen McMenamy, coas que me podía identificar porque eu tamén era fraca e non moi fermosa; River Phoenix morría dunha sobredosis dous anos despois de My Own Private Idaho (non lle redactei epitafio); fun a un campo de traballo en Picassent, non fun á ruta do bakalao pero bañeime nunha piscina municipal á madrugada en roupa interior, na niña mente soaba Today de Smashing Pumpkins, non podía parar de rir do perfecto que me parecía todo.
Trinta anos despóis (choro) visito a expo 1993 de Meisel. Chego tarde (inaugurouse en novembro) e reticente porque a fotografía de moda non é unha das miñas paixóns. Vou aproveitando unha visita guiada da Fundación Érguete (grazas nenas). Imos cun grupo nada glamuroso e nada Vogue pero moi entregado á causa.
E vexo que non só hai moda, senón una morea de referencias culturais, algunas que coñezo e otras que me descobre o guía. Recomendo reservar a visita guiada, custa cinco euros que van para a Fundación MOP, ponnos en contexto e revélanos curiosidades, anécdotas e personaxes aos que somos un pouco alleos a este mundo.
Hai moita música: está o fillo de Keith Richards que é coma el pero con douscentos anos menos e sen momificar, a Madonna do libro Sex que semella máis vella que a de agora en TikTok, a Ópera de París e Edith Piaf transmutada en Lucy Ferry, e fotos da famosa editorial Grunge and Glory.
Tamén hai cine: Linda Evangelista facendo bastante ben de Katharine Hepburn, unha Nadja Auerman envolta en prata e chándal Adidas coma recén saída dun baño de Trainspotting, Barbra Streisand máis fermosa que nunca, e outra vez Linda e Kyle MacLachlan post Twin Peaks súper namorados.
Representacións de catro damas da literatura anglosaxona: Virginia Wolf, Edith Wharton, Nancy Mitford (miña adorada) e unha cuarta que non recordó quen é, desculpas aos bibliófilos.
E hai moita moda e beleza claro, porque Meisel firmou vinteoito portadas e un cento de editoriais no 93, (el di que non recorda traballar tanto ese ano) nas que retrata a todas as supermodelos que contribuiu a encumiar, fermosísimas e felices, e aos modelos, efebos belísimos e andróxinos, en Londres, en París, en Nova York, bailando, sorrindo, posando e fumando (fumábamos moito nos año noventa). Reflicte unha beleza non normativa na súa maior parte, un xogo de xéneros, idades e identidades que hoxe en día pode parecernos normal pero que na época non o era tanto e resultaba provocativo e naif a partes iguais.
Saio da exposición contenta e un chisco melancólica, soa Nirvana como colofón, 1993 foi un bo ano.
- Beatriz Alfonso. Xurista, iogui en grao de tentativa e lectora apaixoada.
