Un repaso aos numerosos accidentes marítimos producidos na costa coruñesa ofrece unha mirada que os coruñeses contemplamos como unha sinistra determinación. Cada un, coa súa historia. Con familias desfeitas, detrás. Traxedias anónimas para o gran público. Unha sombra permanente coa que a Coruña leva convivindo moitos anos. Así, o 12 de maio de 1976, o petroleiro Urquiola, afúndese, derramando 100.000 toneladas de crú e cunha vítima mortal na persoa do seu capitán. Unha premonición do que nos agardaba. O Mar Egeo, en 1992, provoca un gran incendio, con linguas de lume avanzando fronte ao mar que rodea a Torre de Hércules. Todo empezou de improviso en medio da noite, mentres que a veciñanza de Durmideiras entregábase ao sono, allea ao perigo de  vento e lume que iba asolar como unha gadaña toda a cidade. O Prestige, en 2002, derrama 70.000 toneladas de fuel provocando unha das maiores traxedias medioambientais cun área de 2000 kilómetros dañada e con ramificacións mesmo en aguas de Portugal e Francia. Erkowit e Casón, tamén son outros dos nomes que comparten honores estelares coa relación de catástrofes ecolóxicas. Quizais esos sexan os accidentes marítimos máis coñecidos polo gran público, mais hai un que, para quen esto escrebe, segue proxectado no cerebro.

Pasaron 35 anos dende aquel fatídico 3 de xaneiro de 1988, data na que o mercante de bandeira chipriota, Mitera Sotidia, embarrancara ás 6 da mañá, na praia de Bens, concretamente na Punta do Burro, a tres millas de Caión, como consecuencia do forte temporal que azotaba de madrugada o norte da costa atlántica. O mercante navegaba en lastre, dende o porto italiano de Augusta deica Bilbao, con 15 tripulantes a bordo. Unha avería na sala de máquinas precipitou a chamada de auxilio. Os remolcadores Punta Salinas e Punta Service, así como a patrulleira da Armada, Mahón, e o Servizo Aéreo de Rescate (SAR), xunto a embarcación da Cruz Roxa do Mar, Blanca Quiroga, acudiron ao rescate. A tripulación resultou ilesa, pero nas operacións de rescate, a Blanca Quiroga, con 5 tripulantes a bordo, volcou preto das Illas Sisargas como consecuencia dun golpe de mar, desaparecendo baixo as augas, Xosé Ramón Taracido, de 45 anos, voluntario da Cruz Roxa do Mar e mergullador do laboratorio do Instituto Oceanográfico, deixando viuva e un fillo de curta idade. Un amplo dispositivo de búsqueda púxose en práctica sen resultado positivo, Meses máis tarde, un arrastreiro recolle o corpo de Taracido enredado no copo do aparello. Un servizo altruista que pagou caro. Para os compañeiros do Oceanográfico aquel accidente permanecerá sempre como unha sombra permanente. A súa memoria vivirá mentres vivamos quenes coincidimos con el.

Foi precisamente o naufraxio do pesqueiro, La Isla, unha baka de 32 metros de eslora, afundido o 4 de outubro de 1970, na Pedra do Boi, con 14 falecidos e no que tan só sobreviviu o maquinista, o que revelou a necesidade de dotarse dun servizo de salvamento eficaz neste ponto do litoral, principio e fin da cidade, que por entón non dispuña de lancha de salvamento nen helicóptero. Así, en 1973, entra en funcionamento a Blanca Quiroga, hoxe fora de servizo, mais cun percorrido de 29 anos as súas costas, dos que beneficiaronse indistintamente cantidade de veleiros e percebeiros en perigo e cunha tripulación de voluntarios excepcionais que compatibilizaban a súa vocación con outros traballos profesionais, sen horario e sempre a punto para embarcar, características que os fan acreedores da rúa que o Concello aprobou para honrar a traxectoria da Blanca Quiroga e de Xosé Ramón Taracido, dous nomes de auténtico luxo, porque ambos simbolizan a imaxe da Coruña firme e incansábel no espíritu de servizo.