Rosi prefire non saír na foto, pero manda á Farruca posar nun campeiro onde pastan as vacas de Luisín, en plena agra de San Pedro de Visma. As dúas, xunta dous fillos dunha veciña, descansan á sombra nun dos poucos días de calor deste verán. Rosi é do lugar de Cances, moi preto dos lugares da Gramela ou a en parte rescatada Penamoa, e leva toda a vida percorrendo estas corredoiras, estes campos. Agora, aos seus 84 anos, ve como o “ladrillo” vaille quitar todas as súas lembranzas.
”Dende aló arriba, onde os depósitos, pode verse perfectamente que o centro da Coruña non ten máis que o Parque de Santa Margarita. Coa necesidade que ten a cidade dun pulmón verde, que podería ser este perfectamente se o coidasen un pouco… Pero claro, o ladrillo dá pasta”, razoa lamentando o comezo das obras da macrourbanización que asolagará unha zona que leva abandonada, esperando dende os anos 90 que algún goberno se atreva a levar adiante semellante delirio urbanístico.
Preguntada se o Concello tivo algún achegamento á veciñanza da zona para presentar o proxecto, deixa claro “non tivemos información de ningún tipo por parte do Concello, pero non nos estrana porque levamos meses pedindo que nos desbrocen un pouco as beiras das estradas e nin caso…” De feito, sorpréndese cando lle comentamos as cifras de vivendas que van construir na agra de Visma: 30 edificios, algunhas torres de 15 plantas, e 3.600 vivendas. “Tantas?” pregunta botando ás mans á cabeza comparando na súa cabeza o impacto que tivo a creación do barrio dos Rosais nos anos 90, onde se construíron 5.000 vivendas.
Pregúntase polos animais (as vacas están xusto detrás delas, mentres as cabras pastan algo máis arriba, pegadas á Terceira Rolda), pola fonte e a histórica arqueta que abastecía a cidade, polos regatos e lagoas hai na zona, polas hortas públicas aínda traballadas, polas persoas que terán que abandonar as súas casas, as súas vidas.
No medio da marea de cemento quedará o CEIP San Pedro de Visma, que ata este 2024 foi unha fermosa illa rural no medio da cidade. Non verán recortados os seus patios, pero o sol xa non pegará de cheo para facer que eses patios verde sexan tan auténticos; as veciñas xa non serán as vacas, senón os coches, e as vistas nunca máis serán tan amplas e verdes.
Polo camiño preguntamos a algún veciño desas casas que será devoradas polo cemento. Algún califica o proxecto como “puta merda” deixando claro a súa perspectiva. Tamén os hai que consideran que “é o que hai, a cidade ten que medrar por algún lado”. Pero a sensación é que ninguén é realmente consciente da sombra que vén enriba.
Tampouco Rosi, nin a Farruca, teñen asimilado que en breve se acabaron os seus marabillosos paseos pola agra de Visma, e que comezan 6 longos anos de obras, se efectivamente se dá completado a macrourbanización en 2030.
Máis novas
Así será o primeiro edificio da macrourbanización de San Pedro de Visma
