Poder, redes sociais, inmediatez, postura, superficialidade, unha educación baseada en como vendernos, o virtual, o real, a presión social, quen es e quen dis ser. Vivimos nesta realidade, máis preme ou non, segundo o lugar e a posición na que te atopes, pero todo nos empuxa a vivir así. Sabemos quen somos ou como queremos que nos vexan os demais? É a dualidade na que vivimos.
Agora tocoulle a Errejón enfrontarse a esa dualidade, abatirémolo coma se o noso entorno ou a nosa realidade estivesen libres de Errejón. E, agora, quen é o Errejón da túa contorna, a quen non lle dis nada como llo estamos dicindo a el?
O feminismo, a igualdade de oportunidades, a loita contra o racismo, a inclusión, abrazamos todos os discursos, lideramos movementos, creando unha marca persoal pura e limpa sen fendas, vixiando cada movemento do contrario e dos demais para poder atacar calquera erro e ese escarnio público que ensalzará a nosa imaxe inmaculada. A nosa moral é validada polo erro do contrario.
É que o traballo de construír unha sociedade baseada nestes valores está lonxe desta vida pública e ficticia na que operamos, onde nos centramos no superficial, na foto, e se desvaloriza a crítica construtiva, o debate e a autocrítica. Devaluamos a profundidade dos temas, non vaia ser que o que atopemos non nos guste, ou descubramos algunha responsabilidade propia.
Todo vai tan rápido que interiorizamos os discursos dos demais para librarnos da responsabilidade de crear a nosa propia opinión, escollemos a posición na que cremos que debemos estar e xuntamos a ideoloxía como quen fai unha lista da compra, sen valorar o peso real que supón decidir intentar intentar que a túa vida sexa coherente con valores como a igualdade, a inclusión, a tolerancia…
Sorpréndennos os últimos capítulos da vida política, pero volvamos á nosa vida real, á nosa contorna… Hai alguén, ese amigo que deixas tratar así á súa parella, ese compañeiro ao que ignoras o seu comportamento co equipo de traballo, ese veciño ao que non denuncias... pero que seguramente serán os que defendan con máis vehemencia valores nas conversas de bar e que lle damos a gústame á súa foto de Instagram cando participa na manifestación do 25N.
Esforzámonos moito en desprestixiar ao “outro lado” e non no cambio real, poñemos a vitoria en ver sufrir ao rival, o que en si mesmo podería ir en contra de todos os valores que “defendemos”, e estamos eliminando o foco de cambio social real, que nos inclúe a todos/as.
Aupamos a persoas concretas para elevalas ás nubes e poder xulgar cada movemento neste xogo de idolatración e defenestración en segundos, e mañá caer no mesmo erro e buscar outro nome co que repetir a historia. Agora é Errejón, mañá será o seguinte: corrupción, acoso, drogas… e non será que o temos permitindo? Que estamos permitindo? Seguramente Sumar coñecía estes comportamentos. E nós, coñecemos comportamentos de alguén que nos rodea?
Non todo remata coa crítica a Errejón, quizais todo teña que comezar aí. Un mundo que construímos para eles e que mantemos, tal vez, nos paraliza co medo a emprender accións reais por medo a ter demasiadas responsabilidades nesta transformación social, cuestionando cada día os nosos propios actos, deixándonos ver con máis naturalidade coas nosas dúbidas e inseguridades, quizais axude a romper con estes lados inmóbiles que estamos a crear.
- Rosaura Romo. Licenciada en Historia da Arte, voluntaria da ANPA e traballadora do terceiro sector.
