Xa pasaron 5 anos dende aquel fatídico 4 de agosto de 2019. A parella Ramón Cao Sieira e María Consuelo de la Sierra Vázquez, naturais da Picota e de Vimianzo, perdían a vida nun accidente de tráfico cando viaxaban pola AC-400 ao seu paso por Outes.
5 anos despois, a sáu familia segue esperando un xuízo que determine as causas reais do suceso. Ante esta desesperante espera, os seus fillos Ángel e Mariña Cao de la Sierra, residentes na Coruña, queren lanzar esta carta, na que denuncian un completo proceso de despropósitos, comezando por terse enteirado pola prensa máis morbosa, e continuando por cartas de aseguradoras esixindo, a nome do falecido, o pago dos guindastres.
Unha situación que nos lembra ao sufrido por María Pilar, á nai catalana á que lle esixían pagar a limpeza da vía do accidente que acabou coa vida do seu fillo. Vai ser verdade que no noso país hai accións que xeran unha clara “violencia vial”, que temos que combater.
Ángel e Mariña queren combatila con esta carta:
Carta da familia
A familia da parella formada por Ramón Cao Sieira e María Consuelo de la Sierra Vázquez, falecidos conxuntamente nun accidente de tráfico ocorrido na autovía autonómica AC-400 ao seu paso por Outes (A Coruña) o 4 de agosto de 2019, leva máis de 5 anos esperando un xuízo.
Un dos obxectivos da xustiza presúmese a indemnización e reparación emocional, na medida do posible, das persoas prexudicadas. Os familiares máis próximos (neste caso fillos e netos) levan máis de 5 anos agardando a que se faga xustiza, aínda que a responsabilidade é máis que clara, reflectida en peritaxes e informes das autoridades competentes. A situación do xulgado de Muros, que se encarga da instrución, non é unha excepción no que se refire á falta de medios, que dificulta os devanditos procesos, facéndoos insuficientes e lentos.
En canto ao tratamento deste tipo de eventos por parte das distintas partes implicadas, os seus fillos consideran que queda moito por facer. A partir do momento no que os familiares reciben a noticia, e pasando polo tratamento posterior por parte dalgúns medios ou mesmo a actitude das propias aseguradoras, onde deixan claro que os asegurados seguen a ser meros números, aínda despois de falecidos.
O caso da morte da parella formada polos coruñeses María Consuelo de la Sierra Vázquez e Ramón Cao Sieira, resume moi ben as malas prácticas e actuacións de todos os implicados.
O simple feito de que os seus fillos se enteren do acontecido a partir da edición dixital dun xornal, a través de fotografías morbosas e de nomes completos con apelidos, é só un exemplo do camiño aínda por percorrer en materia de tratamento da información (rigoroso, respectuoso e empático) a que se refire o parágrafo anterior.
O trato das compañías de seguros ás vítimas mortais cara aos familiares foi simplemente conspicuo pola súa ausencia, pero sábese que se presentou como unha defensa do presunto culpable, unha persoa que continúa coa súa vida totalmente normal, chegando mesmo a subir memes a o seu RR. uns días despois do evento. A empresa do accidente é a mesma para ambos os vehículos implicados, o que significa que hai un evidente conflito de intereses. É máis rendible defender a un presunto culpable vivo que a dúas persoas falecidas, neste caso, prestando apoio xurídico e/ou psicolóxico aos seus familiares máis próximos.
Como exemplo da neglixencia da aseguradora á hora de cruzar ou actualizar os seus datos (no caso de accidente mortal, máis aínda), o falecido “Querido Ramón Cao Sieira” recibiu un burofax 6 meses despois do sinistro no que el Reclamaron os “gastos de estancia xerados como consecuencia do atraso na retirada do vehículo” que estaba depositado na base dunha empresa de grúas na localidade de Noia (A Coruña), ademais, segundo o devandito documento lembraron os familiares. que ”tiñan 2 meses para proceder á retirada do vehículo”. Se non o fan, advirte o texto, requirirían á Xefatura de Tráfico que “destruíse e descontaminase o vehículo”.
Por todo o anterior, e como se sinalou ao principio, 5 anos é demasiado longo para resolver responsabilidades. Non é o simple feito de facer xustiza, porque realmente hai ausencias que pesan moito máis no día a día dunha familia en xeral (fillos e netos) que sufriu un xiro de 180 graos, neste caso imposto. , en varios ámbitos das súas vidas. A conciliación convértese ás veces nunha misión imposible xa que as empresas poñen unha data de caducidade ao duelo e ás necesidades dos afectados, ou mesmo a actividades e tarefas escolares e laborais que non teñen en conta circunstancias diferentes como a ausencia de amor e coidado incondicionais dun avó.
- Carta asinada por Ángel e Mariña, fillos de Ramón Cao Sieira e María Consuelo de la Sierra Vázquez.
