Detrás dos Riazor Blues, en Maratón Inferior, unha das prazas para xentes con diversidade funcional era fixa. Tiña case nome (e que no club tomen nota para facerlle homenaxe), o de Daniel Fiaño Llerafo. Levaba case 20 anos acodindo ao estadio co seu tío, que o fixera socio aos 8-9 anos, e co seu pai, que se tivo qu suma ao carro branquiazul para acompañalo cada partido, a pesar de non ser moi afeccionado.
Fiaño, socio dos Riazor Blues, non perdía un partido dende aqueles comezos de século, e mesmo ten viaxado co equipo a zonas próximas como Lugo. Pero Dani xa non puido ver a goleada ao Badaxoz. Unha neumonía levouno a pasada semana, despois de 29 anos de vida, loita, activismo e alegría. O seu espazo quedou baleiro no alto de maratón inferior.
Quen o coñece ve ás persoas con discapacidade doutro xeito. A enfermidade rara que padería, ou a cadeira de rodas nunca foron impedimento, sendo un dificilmente mellorable exemplo de superación.
Fiaño foi un dos maiores activistas da vila. Calquera evento antifascista, feminista, antirracista, antihomofóbico, sobre a nosa lingua… alí estaba, en primeira fila, en cada inxustiza como nas manifestacións por Jimmy.
Sensato, consciente, activo, intelixente, moita xente da Universidade lémbrano con especial cariño, como María J. Díaz, que recorda a participación fundamental de Dani na creación do grupo Sons de Breogán, ou Javier Martín Betanzos, outro dos seus mestres polo seu impresionante periplo universitario, que así o definiu nas redes sociais estes días:
