InicioSOCIEDADEAna Baneira, a coruñesa encarcerada en Irán, nega a súa participación nas...

Ana Baneira, a coruñesa encarcerada en Irán, nega a súa participación nas protestas: “Non son activista”

Publicada o

Por europapress

Ana Baneira, a española de 25 anos encarcerada en Irán e liberada recentemente, asegura estar “superfeliz” tras o seu regreso a casa, coa súa familia, na Coruña, agradecida por todo o traballo realizado para a súa liberación e confiada en que tamén se logre a do outro español arrestado no país, Santiago Sánchez.

Nunha entrevista concedida a Europa Press, faino insistindo en que non é “activista” ao apuntarse, tras coñecerse o seu arresto, que fora detida no marco das protestas contra o réxime por mor da morte baixo custodia de Masha Amini. “Entrei o 6 de setembro, non había ningun tipo de protesta nin se vía vir”, insiste tras explicar que viaxou a Irán como ‘mochilera’.

Fíxoo tras visitar antes Turquía, Xeorxia e Armenia e sen que, inicialmente, estivese programado. “Ao principio da miña viaxe, o obxectivo non era ir a Irán senón a Acerbaixán”, afirma sobre un país que era de paso para ir logo a outro. “Pero estaba pechada a fronteira por terra e decidín baixar a Irán”, do que destaca a hospitalidade da súa xente e ao que recoñece que volvería “se me prometen que non me van a deter”.

En canto á súa detención, que sitúa en torno ao 12 de outubro, precisa produciuse tras ir pedir, previamente, un visado á oficina de migración para quedar máis tempo en Irán e cando estaba cun compañeiro iraniano no coche enchendo gasolina sen que, nun primeiro momento, explicásenlle por que a deteñen. “Obrígaste a pensar que te van liberar, pero non sabes cando”, sinala tras o seu paso por dous cárceres.

REGRESO

Ana Baneira ofrece estas declaracións cun sorriso e relaxada despois de ser liberada o sábado 25 de febreiro e chegar a Galicia o pasado luns, día 27, en concreto ao aeroporto de Santiago de Compostela, vía Xenebra, tras saír de Teherán.

“Atópome contenta de volver, o reencontro foi moi emotivo, unha sorte que puidemos facelo a soas”, di sobre a posibilidade de ver á súa familia sen contacto con outras persoas ou cos medios de comunicación.

Tamén resalta que estes días foron “moi tranquilos”, baixo a discreción e privacidade que pediu a familia, con paseos pola praia e comendo o primeiro día “unha tortilla de patacas da miña nai”. Agora o seu obxectivo é facer o Camiño de Santiago “e logo, como toda moza de 25 anos, buscar traballo”.

Na entrevista Baneira quere, sobre todo, deixar claro que non é activista, aínda que si está involucrada en causas vinculadas ao cambio climático e de tipo social. “Non son activista, é irrespetuoso que me chamen activista cando hai activistas de verdade que están a facer un traballo”, recalca.

VIAXE COMO MOCHILEIRA

Xa sobre a súa viaxe explica que o iniciou “como mochilera a principios de xuño”. “Aterrei en Istambul, estiven a viaxar dous meses por Turquía, logo crucei a Xeorxia, estiven máis ou menos un mes, e creo que dúas semanas en Armenia e logo cruzamento a Irán”.

“Ao principio da miña viaxe o obxectivo non era ir a Irán”, sinala para explicar que a idea era ir Acerbaixán para logo logo viaxar a outro país. “Pero estaba pechada a fronteira por terra e decidín baixar a Irán” non co obxectivo de participar en protestas. “Era seguir a miña viaxe como mochilera”, sinala sobre a súa entrada en Irán o 6 de setembro.

Desde esa data ata a súa detención estivo a viaxar polo país, “sen ningún tipo de problemas” e sen atoparse “ningún tipo de protesta”. Tamén explica que o día anterior á súa detención, que sitúa o 12 de outubro polo que lle trasladaron, foi á oficina de migración “para quedar máis tempo porque me estaba encantando o país”.

“No proceso de petición de visado tiven que facer unha pequena entrevista”. Das preguntas que lle fixeron, expón que foron “normais”. “Pregúntanche obxectivos da túa viaxe, en que sitios estiveches” e engade que, cando finalizou a entrevista, dixéronlle que nos próxmos tres días darían a extensión do visado por un mes.

Con todo, ao día seguinte, produciuse a súa detención. Precisa que ía cun amigo iraniano e que foi cando estaban a encher na gasolineira. “De súpeto meteuse no coche a Policía, detivéronme, metéronme noutro coche e de aí a unha sala de interrogatorios”.

Despois de “bastantes horas” de interrogatorio, dixéronlle que “non era suficiente e que había que continuar” e tivo xa que entrar no cárcere “e aí empezou”. “Non me explican nada, a partir de aí empeza o proceso de interrogatorios e todo o proceso xudicial”, responde ao ser preguntada se lle trasladaron os motivos do arresto.

ESTANCIA NO CÁRCERE

Sobre a súa estancia no cárcere, primeiro 38 días nunha e o resto na de Evin, manifesta, ao contestar sobre a súa estancia na primeira, que estivo nun módulo de mulleres. “Ao principio foi moi duro pola incerteza, tes medo de que che acusen de espía, que ao final sucedeu”.

“O primeiro mes foi moi duro, a cela era bastante ampla pero as miñas compañeiras non falaban inglés, non tiña maneira de comunicarme, foi moi duro”. “O día a día era durmir moito e xogar moito coa imaxinación, podiamos saír ao patio case todos os días e, por sorte ou por desgraza, deixábannos facer limpezas ou lavar roupa ou mantas que, ao principio, parece non moi bo pero axúdache a estar máis relaxada”.

Foi un tempo sen contacto coa familia. “Nos primeiros 35 días días estiven no primeiro cárcere, a partir de alí movéronme a Teherán, no cárcere de Evin, e alí tiven contacto coa embaixada”, un primeiro contacto, aclara, de cinco minutos. “Creo que foi ao día 60 ou 58 da miña detención”, engade.

Respecto da súa relación coas compañeiras de cárcere, asegura, cun sorriso, que a “mímica funcionaba bastante ben” e que lle ensinaron algunhas palabras no seu idioma. “Basicamente insultos e palabras como bos días”.

CARGOS E LIBERACIÓN

Tras ser acusada formalmente de espía, unha acusación que non soubo ata “moito despois” da súa estancia en cárcere, afirma que neses momentos pensaba nos seus familiares e en que lle van a liberar. “Pero non sabes cando, eran os dous pensamentos aos que aferraba”, recoñece Baneira, sobre a que pesan aínda cargos, agora “menores”, pero dos que prefire non falar.

Por outra banda, recoñece que non sabe o proceso que se fixo para a súa liberación desde o punto de vista diplomático, que só sabe que foi despois de comparecer ante un xuíz o día 25 cando quedou libre. “Amablemente, liberoume” tras 138 días en prisión.

“Tes esperanzas de que te van liberar porque sabes que non fixeches nada malo, o problema é que os días pasan e non te liberan, obrígaste a ti mesma a pensar que vas saír”, di sobre todo ese tempo. Así mesmo, matiza que non tivo contacto con “ningún europeo” detido. “Decateime da detención de Santiago pola embaixada”.

EXPERIENCIA EN IRÁN

Respecto de Irán, di que é o país no que sentiu “máis segura”. “Pola hospitalidade da xente”. “Fanche sentir moi segura coma se nada che puidese pasar”. Cuestionada se volvería, responde: “Se me prometen que non me van deter encantaríame volver”. “Sería inxusto xulgar a todo o país pola detención”, apostila.

As súas últimas palabras son para agradecder o traballo da embaixada, do Ministerio de Asuntos Exteriores español e iraniano e do Goberno español, así como os departamentos consulares para indicar que sabe que “están a facer” o mesmo traballo por outros detidos.

ÚLTIMAS

As familias de Oleiros maniféstanse en contra dos recortes no colexios

Ducias de persoas participaron esta tarde na concentración organizada polas ANPAS dos CEIP Juana...

Este xoves redúcense as afectacións ao tráfico na avenida de Alfonso Molina

As afectacións ao tráfico na avenida Alfonso Molina, na Coruña, reduciranse a partir do...

Kirk deixa na Coruña árbores caídas, moita chuvia e caos no transporte

O exfuracán Kirk, xa convertido en borrasca, deixa en Galicia nas primeiras horas deste...

Un incendio de “moita intensidade” que afecta a un taller en Cambre mobiliza os bombeiros de Arteixo, A Coruña e Betanzos

Bombeiros desprazáronse este mércores ao polígono do Amorne, no municipio coruñés de Cambre, para...