“Non hai Dépor sen Arsenio nin Arsenio sen Deportivo” rezaba unha canción do grupo de rock galego Os Diplomáticos de Monte Alto, tantas veces cantadas por miles de deportivistas. E é que Arsenio Igrexas Pardo (Arteixo (A Coruña), 24 de decembro de 1930 – 5 de maio de 2023), falecido este venres aos 92 anos, é, sen dúbida, a figura máis importante nos 116 anos de historia do RC Deportivo.

A despedida e a sentida homenaxe que lle brindou este sábado a afección deportivista non fai máis que probar ese verso composto pola banda galega e, a xulgar polos centos de coruñeses que esperaban a saída do féretro do ‘Raposo de Arteixo’ do Estadio de Riazor, onde se instalou a capela ardente, ese sentir aplica non só aos máis futboleiros, senón tamén á propia cidade da Coruña.

“Arsenio era un símbolo, do Dépor pero tamén de Coruña. A Arsenio todo o mundo coñecíao, todo o mundo tíñalle agarimo, gustáselle máis ou menos o fútbol”, comentaba unha muller nos arredores do estadio herculino.

Desde que se coñecese a noticia do falecemento do extécnico deportivista este venres, tanto o estadio como outros lugares simbólicos para os deportivistas como o busto de Arsenio no paseo marítimo ou o mural pintado nun dos laterais do estadio, enchéronse de ramos de flores, coroas, cartas –algunhas infantís–, bufandas e camisetas.

A capela ardente habilitouse durante a noite deste venres, entre as 21,00 e as 24,00 horas, e xa na mañá deste sábado, entre as 9,00 e as 12,00 horas. Diferentes personalidades visitárona para dedicarlle un último adeus, entre elas, o histórico exmadridista Emilio Butragueño, que acudía o venres non só a nivel persoal, senón tamén en representación do Real Madrid, club do que Arsenio chegou a ser adestrador.

Outros equipos mostraron os seus respectos por redes sociais e enviando coroas de flores, que se colocaron na área técnica do Dépor, revestida tamén de camisetas, bufandas e dedicatorias que ían depositando os afeccionados.

ADEUS DE TODAS AS XERACIÓNS DEPORTIVISTAS

Precisamente por diante da área técnica e do banco local que ocupou no seu día o responsable do coñecido como ‘Superdépor’ han ido pasando os que acudiron a despedirse do adestrador, accedendo a continuación ao túnel de vestiarios, onde se instalou a capela ardente.

Tal e como indicaba o propio Club, “no acceso ao campo dos fútbolistas, que tantas veces transitou como xogador e adestrador”, colocouse o féretro, cunha gran bandeira deportivista sobre el e flanqueado por catro grandes coroas de flores e pola familia máis próxima.

Moitos dos afeccionados, ademais de deterse ante o cadaleito, presentaron os seus respectos aos familiares, que agradecían visiblemente emocionados as mostras de agarimo.

A partir das 11,00 horas, a presenza de seguidores fíxose máis intensa, chegando a formarse colas no acceso principal ao estadio. Desde os seareiros máis maiores, que comentaban con orgullo que viran a Arsenio xogar, aos máis pequenos, nenos acompañados dos seus pais –vestindo na súa maioría a camiseta de Lucas Pérez–, ningunha xeración quixo perder a oportunidade de despedirse do responsable do primeiro título do equipo coruñés.

“O Dépor é o que é hoxe, e foi o que foi, grazas a Arsenio. E coa afección, o mesmo. Ese agarimo incondicional que teñen os coruñeses polo equipo, aínda que non sexan seareiros como tal, é por culpa de Arsenio”, defendeu un mozo que, coa camiseta deportivista, esperaba xunto á súa noiva para entrar na capela ardente.

“MOITO QUE DICIR E POUCO QUE CONTAR”

Arsenio Igrexas foi un dos protagonistas dalgúns dos momentos máis brillantes da historia do club coruñés, pero tamén dos máis tristes.

Creador do coñecido como ‘Superdépor’, que reuniu en 1992 a homes como Bebeto, Mauro Silva, Aldana ou Nando e que conseguiu o terceiro posto en Liga e a clasificación para a Copa da UEFA ese ano, e unha Copa do Rei en 1995, enfrontouse a unha das situacións máis penosas para a afección; un feito que paradoxalmente o encumbró aínda máis.

No último instante da última xornada da tempada 1993-94, co Dépor rozando o seu primeiro título de Liga, o colexiado López Neto decretou penalti a favor do conxunto galego. Se o balón entraba, o Dépor era campión; se non, o trofeo iríase a Barcelona. Sen Donato, habitual lanzador dos penaltis, no campo, Miroslav Djukic asumiu a responsabilidade e González adiviñoulle o lanzamento.

“Moito que dicir e pouco que contar, estaba escrito así”, sinalou un afundido Arsenio tras o partido. “Fallamos o penalti cando non había tempo nin para respirar. Que Deus reparta sorte”, engadiu. Esas declaracións continúan a día de hoxe no imaxinario dos afeccionados.

“Eu creo que todo o mundo viu esa rolda de prensa, todos coñecemos esas declaracións. É do que máis se lembra de Arsenio”, indicaba unha nova afeccionada á saída da capela. “E lémbrase pola clase que demostrou aí, perdendo como perdemos. Tiña que estar esnaquizado e deu a cara con moita educación. Tiñan que aprender os de agora”, apostilaba unha muller maior, apostada na rampla de caracol que dá acceso ás tribunas superiores do estadio.

‘ARSENIO, ES DEUS’ PARA DESPEDIR O FÉRETRO

A partir das 12,00 horas, esa foi unha das zonas de maior afluencia non só de seareiras, tamén de xornalistas gráficos que querían obter unha panorámica dos centos de persoas que esperaban a saída do coche fúnebre.

Con algo de atraso respecto ao horario previsto, a comitiva fúnebre abandonou o estadio coruñés ao redor das 12,45 horas, flanqueada por axentes de policía local en moto. Encabezaba a marcha o vehículo que trasladaba os restos do exdeportivista, seguido por outro catro coches cos familiares máis próximos, visiblemente emocionados cos cánticos e aplausos.

A choiva –que caeu durante toda a mañá intermitentemente sobre a cidade– respectou aos centos de deportivistas e veciños que romperon a aplaudir cando a comitiva enfilou a Avenida Manuel Murguía. ‘Arsenio es Deus’ coreaban os alí congregados, mentres algún afeccionado dedicáballe ao técnico unhas ‘Grazas, Arsenio’ e ‘Sempre Arsenio’.

A multitude non se diluíu ao abandonar os coches o estadio, senón que acompañou á comitiva avenida arriba, con aplausos e cantando un dos himnos máis míticos do deportivismo ‘O día que me morra, eu quero o meu caixón pintado de azul e branco, como o meu corazón’, mentres que un grupo de afeccionados, xa na cima da rúa, acendía bengalas ao paso do cadaleito e disparaba canóns de fume azul e branco.

“Brutal”, a expresión máis repetida ao finalizar a homenaxe. “Foi brutal, histórico. Só o fútbol pode unir así. Había que agradecerlle a Arsenio todo o que fixo por nós”, comentou un grupo de mozos afeccionados ao abandonar Riazor. “Agora hai que devolver ao Dépor a Primeira División e dedicarllo, merécello”.