InicioMOV. SOCIAISChaves de xénero do caso Pelicot

Chaves de xénero do caso Pelicot

Publicada o

Por Eva Ovenza

Esta é a noticia do día: Dominique Pelicot, de 72 anos, é declarado culpable de violación agravada, mediante a administración dunha substancia química á súa esposa Gisèle Pelicot, e culpable de violación agravada á muller de Marechal, Cilia M. Recibe a pena máxima de 20 anos de prisión.

Jean-Pierre Marechal, que non participou nas agresións a Gisèle Pelicot, foi condenado a 12 anos de prisión por drogar e violar a súa propia esposa.

Os 50 acusados tamén foron condenados con penas de entre 3 e 15 anos, en moitos casos menores das recomendadas pola fiscalía. A pena máis alta a recibe un home que supostamente abusou sexualmente de Giséle, que non empregou método anticonceptivo de barreira e sabía que era VIH positivo.

O caso Pelicot é un dos xuízos máis mediáticos e conmocionantes da última década en Francia cun gran impacto social a nivel internacional.

A definición legal de violación en Francia inclúe os conceptos de coacción, violencia, ameaza e sorpresa, pero non menciona expresamente o consentimento, como si o recolle a lexislación española na lei sobre garantía integral da liberdade sexual.

Estamos ante un caso que opera como a punta do iceberg en materia de violencia sexual debido á gravidade e natureza dos feitos, un caso de violencia sexual por submisión química que, como o seu nome indica, supón someter a una muller a repetidas violacións baixo os efectos de medicamentos ansiolíticos, por tanto son relación sexuais sen vontade e non consentidas.

Este caso pon sobre a mesa o debate sobre a tolerancia ante as violacións na sociedade na que vivimos. Este caso serve para analizar a impunidade coa que actuaron os agresores, a falta de reacción de quen presencia os feitos e por tanto a complicidade de todos os que participan ao longo de mais de dez anos.

É unha realidade que estamos ante una sociedade que precisa cambios profundos e transformadores, pero tamén ante una sociedade máis informada e concienciada, polo que é importante falar deste caso e de moitos outros casos de mulleres que viven situacións de violencia sexual en sus múltiples manifestacións.

Gustaríame reflexionar por un instante sobre a submisión química e incidir que segundo nos indican os estudios, a maioría de casos danse por persoas próximas a vítima, amigos, compañeiros, parellas, exparellas, habitualmente non son persoas descoñecidas coas que te atopas casualmente e tamén desmitificar que a submisión non se induce principalmente con medicamentos senón que a principal sustancia é o alcohol e a segunda as drogas ilegais.

Saber isto é importante, porque contextualiza moito máis que a submisión química opera en moitas ocasións na contorna próxima dos agresores, contorna que coñece as intencións e son cómplices do delito, situacións moi normalizada nos contextos de festa e ocio nocturno, pero tamén no seo de parellas ou relacións afectivo-sexuais. Isto indica que normalizamos, banalizamos e consentimos a violencia sexual incluso a de baixa intensidade, a sutil, a que parece que non é suficientemente importante como para denunciala.

Este caso, pon no centro do debate a necesidade de “cambiar a vergoña de bando”, e que casos coma este promovan o cambio. Non procuramos heroínas, senón mulleres empoderadas que cando se sintan preparadas denuncien, acudan a un punto violeta, un centro de información ás mulleres, a un centro de saúde ou á policía e poñan en coñecemento o sucedido porque son os agresores os que deben ter vergoña dos abusos cometidos e a tolerancia da sociedade debe ser cero.

O caso provocou unha mobilización social significativa, que esixe cambios legais e sociais que protexan mellor ás vítimas de violencia de xénero, porque o sistema funciona pero é mellorable e require de recursos persoais e técnicos porque estamos ante una problemática social de amplo calado no noso imaxinario colectivo e porque as vítimas da violencia de xénero teñen dereito a una recuperación integral das súas vidas.

Ante todas as formas de violencia de xénero, precisase un cambio de narrativa, unha sociedade activa fronte a violencia de xénero, unha xustiza que recoñeza e restaure a dignidade das vítimas e unhas institucións que traballen de forma coordinada e integral, en definitiva unha unión comunitaria e institucional como estratexia multinivel e multisectorial.

  • Eva Ovenza Pereira. Psicóloga especializada en políticas públicas de igualdade de xénero.

Máis artigos de Eva Ovenza

ÚLTIMAS

O Concello de Culleredo volverá intentar converter o antigo edificio de La Cros nun centro de investigación

Despois de intentalo sen éxito a comezos de ano, o Concello de Culleredo volverá...

Cando as persoas privadas de liberdade se convirten en “axentes do cambio”

Despois da duodécima limpeza do Areal da Torre ou Praia das Lapas, chegou este...

Inés Rey reclama “máis recursos” para os concellos no seu discurso de Nadal

A alcaldesa da Coruña, Inés Rey, reclamou máis financiamento para os concellos na tradicional...

O orzamento da UDC para 2025 é de 172 millóns, un 2,2% máis

A Universidade da Coruña (UDC) levou hoxe ao Consello de Goberno o seu anteproxecto...

DEIXAR UN COMENTARIO

Please enter your comment!
Please enter your name here