Hoxe en día vender ou alquilar unha vivenda non é tan sinxelo como o era fai uns anos. Pídense moitos máis requisitos (papeleo, á fin e ao cabo) e, entre eles, a coñecida certificación enerxética. Que ven a ser? Pois a cualificación do consumo e emisións dun inmoble situándoo nunha escala que vai dende a letra ‘A’ (maior eficiencia) ata a ‘G’ (menor eficiencia) en función das súas características e equipamento. Esta determinación tamén é precisa para outros trámites, como acceder a axudas destinadas á mellora desa eficiencia dos fogares ou para ter dereito a deducións fiscais.
Pero como todo nesta vida, obter dita certificación non é algo gratuíto, senón que hai que pagar a un profesional, coñecido como certificador, autorizado pola comunidade. Este debe acceder ao inmoble a cualificar para inspeccionar diversos aspectos como o sistema de produción da auga quente, a calefacción, a refrixeración, a ventilación… para poder obter un veredicto tendo en conta o consumo requirido pola vivenda para satisfacer toda esa demanda enerxética en condicións normais de ocupación e funcionamento, así como para estimar cal é a emisión de dióxido de carbono (kilogramos de CO2 por metro cadrado ao ano) á atmósfera.
Unha vez emitido o certificado, a cousa non acaba aí, pois para que este sexa efectivo é necesario rexistralo ante a comunidade autónoma na que estea situado o inmoble, para poder obter a etiqueta enerxética oficial e definitiva. Como se fai isto? Hai técnicos que inclúen este trámite no prezo, pero é algo que tamén pode inflar o importe a pagar. De feito, hai comunidades nas que este rexistro é gratuíto (Andalucía, Aragón, Canarias, Madrid, Navarra e País Vasco), pero non por eso os certificadores baixan o prezo.
No caso de Galicia, levar a cabo este rexistro ten un custe módico de 13 euros, que non é pouco, pero podería ser peor. Entre as autonomías que pagan polo rexistro do certificado, é a cuarta co prezo máis baixo, sendo a máis barata Baleares (9,52 euros) e a máis cara Castela e León (29,10 euros), tal e como se extrae dos datos publicados pola Organización de Consumidores e Usuarios (OCU) na súa revista do mes de setembro.
No mesmo estudo, aparece o prezo medio que cobra un certificador por tasar a eficiencia enerxética dunha vivenda na cidade da Coruña: 120 euros (107 en realidade se lle restamos os 13 euros do rexistro ante a comunidade autónoma que pode estar incluído na factura). En comparación coas capitais de provincia do resto de España non é un dato desproporcionado, situándose no medio da táboa da OCU na que se analizan un total de 26 cidades, sendo a máis barata Santa Cruz de Tenerife (85 euros) e a máis cara Bilbao (169 euros).
Para colmo de males, ademais de ter que desembolsar cartos do peto para obter este requisito imprescindible para alquilar ou vender a propia vivenda, dependendo de a quen contrates, podes obter unha certificación mellor ou peor, pois os criterios non están estandarizados. Tanto é así que mesmo hai certificadores que realizan o seu diagnóstico sen tan sequera visitar a vivenda e pendindo ao propietario (que pode manipular a información ao seu antollo) datos pouco minuciosos de consumo.
