Vai para 2 anos dende que a Xunta declarou a Casa Cornide como Ben de Interese Cultural (BIC). Pero as portas do edificio seguen sen abrirse ao público a pesar da protección da Lei de Patrimonio Cultural.
A familia Franco ten a obriga de permitir o acceso ao interior do inmóbel un mínimo de 4 días ao mes e de forma gratuíta, pero a realidade é que estas visitas non se poden realizar.
Así o volve denunciar o BNG, que denuncia a “a complicidade e a pasividade da Xunta” e que vai levar a situación ao Parlamento galego. “Por que o PP leva dous anos permitindo que se incumpra a Lei de Patrimonio Cultural de Galiza? Por que o PP tolera ese incumprimento á familia Franco?”, sinala Mercedes Queixas que formulará o seu grupo no Parlamento.
“Está claro que o PP ponse do lado da familia Franco en vez de defender o dereito cidadán a gozar do patrimonio galego”, denuncia Queixas.
“A pasividade e complicidade do PP son especialmente patentes se temos en conta, enfatiza a deputada nacionalista, que o Goberno galego mesmo ten ignorado as peticións cursadas pola Valedora do Pobo, institución que se interesou pola hipotética existencia de informes que xustificasen esta ilegalidade consentida”, denuncia Queixas que lembra a ridícula sanción de 3.000€ proposta pola Xunta.
Lonxe de solventarse, a situación do Centro de Orientación Familiar de Orillamar (COF) segue precarizándose. Así o denuncian hoxe as concelleiras do BNG no Concello da Coruña Avia Veira e Mercedes Queixas, que consideran que existe un “acordo tácito” entre o Concello da Coruña e a Xunta para “desmantelar” o pioneiro centro no coidado da saúde sexual e reprodutiva das mulleres na área sanitaria.
En declaracións aos medios de comunicación, ante o COF, tanto Veira como Queixas, tamén deputada nacionalista no Parlamento galego, basearon a súa denuncia no feito de que a Xunta, dixeron, “non cubra a praza de ginecología neste centro, vacante desde a xubilación do seu anterior titular”.
Ao goberno local, reprocháronlle que “non cubra as prazas de psicoloxía e persoal administrativo”. “E agora acaba de deixar sen cubrir o posto de traballadora social”, aseverou Avia Veira, que reclamou a reposición das prazas vacantes en relación a un centro xestionado conxuntamente por ambas as administracións.
Pola súa banda, Mercedes Queixas avanzou que volverá levar este asunto ao Parlamento galego ao considerar, ademais, que o COF é “un exemplo do abandono ao que o PP está a condenar á sanidade pública no noso país”.
A Consellería de Economía e Industria publica no Diario Oficial de Galicia (DOG) o anuncio da Secretaria Xeral de Industria polo que se someten a información pública a solicitude de autorización ambiental integrada, o estudo de impacto ambiental e o proxecto dunha planta de fabricación de hidróxeno verde en Arteixo.
Trátase dunha iniciativa promovida prol Accionaplug S.L. e que foi declarada como proxecto industrial estratéxico en setembro de 2024. En marzo deste ano, o promotor presentou a documentación esixida pola normativa aplicable.
Agora, a Consellería explica que, “unha vez completa a documentación” e de acordo coa lexislación vixente, continúase coa tramitación e sométese a información pública o mesmo.
O citado proxecto supón a construción dunha planta de produción de hidróxeno verde renovable, cun electrolizador de 20MW de capacidade.
Non hai asunto que implique ás administracións local e autonómica que non sirva para leas partidistas. O proceso para catalogar a cidade da Coruña como Zona de mercado tensionado de aluguer está sendo outro lamentable exemplo, mentres a sociedade sae á rúa para demandar medidas concretas.
Aproveitaba o PP a coxuntura para meter máis leña no lume. “Para abordar o problema da vivenda, necesitamos un goberno municipal serio, non de chiste que estrague as demandas da zona tensionada”, lanzaba hoxe o edil popular Roberto Rodríguez. “Inés Rey sempre bota a culpa a un terceiro, neste caso a Xunta e o PP, a partir dun imaxinario boicot ideolóxico. Non é ideolóxico dicirlle que o seu expediente é un traballo maldito e indigno dun concello como o da Coruña”. “Como malos estudantes, Inés Rey chega desprevenida para os problemas da cidade, e a vivenda non é unha excepción. Acabamos de velo coa solicitude de zona de alta presión, que presentou de forma desordenada e a instancias da súa compañeira ante un débil goberno en minoría”, espetou.
Acusacións que a rexedora Inés Rey respondía esta mañá, sinalando que apenas foron “cuestións de forma” as correccións demandadas pola Xunta ao consistorio. A preguntas dos xornalistas, na rolda de prensa que ofreceu para informar os asuntos aprobados na Xunta de Goberno, confirmou que recibiron o requirimento, pero lamentou o que considerou “un espectáculo non edificante” despois de asegurar o martes que se decataron pola prensa das demandas feitas pola Consellería de Vivenda.
“Imos mandar todas as comas e os puntos do documento”, aseverou para pedir á Xunta “un pouco de altura política” e de “lealdade institucional” ao entender que, antes de que transcendese nos medios de comunicación, debían de habelo comunicado ao consistorio.
“Esperamos que, efectuadas as precisións, declárese A Coruña como zona tensionada”, apostilou para manifestar que o que se piden son cuestións como “cambiar vivenda protexida e pór vivenda protexida de titularidade pública”.
Mentres prepara a manifestación do 1 de maio (xunto cos CGT, CUT e S.E.), con saída ás 12:30h da Praza de Pontevedra, a CNT formula para este sábado 26 de abril unha xornada para presentar o novo Centro de Estudos Anarcosindicais da Galiza.
A partir das 16:30h no Ágora, desenvolverase unha sesión informativa para abordar “os problemas ecolóxicos dende o punto de vista da economía e do traballo”. O colectivo critica a “falsa transición ecolóxica axustada ás necesidades do capital”, e para combatila tratará de “visibilizar aquelas experiencias e alianzas orientadas ás necesidades da maioría social.”
Comezará Damián Copena (Departamento de Economía aplicada, USC) dándo a coñecer o propio CEAG e poñendo en contexto, para analizar despois nunha mesa redonda os desafíos do noso territorio con Amalia Checa (CNT Huesca), Arturo Martínez (Ecoloxistas en Acción), e Sinda Somoza (Plataforma Ulloa Viva), poñendo voz á loita contra Altri.
As entradas están á venda por 30 € na plataforma entradium.com.
— — —
Este sábado 26 de abril, de 16:00h á madrugada, a música máis metaleira zumbará na Sala Pantalán (en Oza). O festival Mareira Fest, un evento 100% independente e autoxestionado promovido polo Colectivo Mareira (con Juan da Malte e Alberto Castaño á cabeza) e apoiado por Cervezas Alhambra, acolle a súa nova edición chea de Post-rock, post-metal, industrial o electrónica experimental.
As protagonistas serán bandas herculinas como Moura, Al final solo habrá cenizas, ademais de Arden Lux, Black & Blue, Black Pyramid, Death Whistle, Fouce, Lys Morke, Maquina, Santacreu, Unamoto e Viernes y Furia, que se amoldaron perfectamente ao obrigado cambio de ubicación provocado polo peche do Studio Follow, cando o ano pasado ademais foi na Fundación Luís Seoane.
Para ir quecendo motores, queremos falar cunha das facianas máis coñecidas do panorama musiqueiro da cidade, Diego Veiga. Guitarra, harmónica e unha das voces da banda Moura, cóntanos como ve o festi.
– Como é o estado de forma de Moura? Como chegades a este Mareira Fest?
Pois ben, con moitas gañas, porque estivemos o ano pasado algo parados, por varios motivos persoais, como que eu abrín un novo proxecto emrpesarial abrindo de novo o Ummaguma; Belém estaba con disco novo… e retomamos hai pouco. A semana pasada xa estivemos en Gernika, e temos moitas gañas de xogar na casa, e máis nun festi coma este organizado por dous amigos que poñen moita ilusión en todo oq que fan, estando nun evento rodeado de bandas moi guais, con moitos amigos… e nun festi cun cariz que se centra en propostas máis undergrounds, que é de onde vimos e onde mellor nos movemos.
– Ostras, e como vai o novo Ummagumma?
Pois moi contento. É outro Ummagumma, sen cociña, noutro barrio, outro concepto, pero que vai pouco a pouco. Estamos no mítico local da Gata, en Azcárraga, e xa sabes que na Coruña a novedade lévase moito, pero o importante é manterse. A intención é tirar máis polo día, pola veciñanza pero tamén pola idade, que un vai peiteando canas… jajja. Domingos de vermú hai, pero tamén pouco de nocturnidade, claro.
– Xa sobre o festi. Como valorades o traballo dos directores Juan da Malte e Alberto Castaño?
Juan é dos meus mellores amigos, e Alberto é outro gran amigo, pero que só hai que ver toda a actividade que desenvolven na cidade, Juan non só como hostalerio, senón en moitas outras cousas. Todo o que fan fano dende o amor, cariño, esforzo… coidando moito os detalles, e por iso cando nos chamaron non o dubidamos, aí sempre nos atoparán.
Nesta edición, creo que arriscaron máis coa programación, sempre arriscan, pero nesta hai distintas propostas, como a electronica de Whistel, ou os Maquina… hai cousas moi interesantes pero menos visibles. Outro pasiño máis para eles.
Juan da Malte e Alberto Castano co cartel do Mareira Fest 2025
– Ides como banda pero tamén como público?
Isto é o mellor deste tipo de festivais, nas citas máis undergrounds sempre hai propostas que nos molan ou que non coñeces e descobres, e o mellor que nos pode pasar é poder disfrutalas en comunidade.
– Xa tocastes en 2018 e din por aí que foi un “bolazo”, non?
Pois foi na Sala Túnel, coa antiga formación de Moura, aínda sen Belem, aínda sen o primeiro disco editado, que saíu en 2020. Agora, con moitas gañas de repetir, de demostrar como evolucionou a nosa proposta tanto a nivel musical como artística.
– Que importancia ten este festival para o panorama máis metaleiro do país?
Dende que desapareceron a Casa Tomada, as Atochas, ese rollo máis autoxestionado da cidade, sen desestimar o traballo das salas que seguen ao é do cañón e outros centros autoxestionados coma Acéfala, Gomes Gaioso, A Revolteira que aínda resisten e programan a pesar da proliferación de megafestivais, o que chaman experiencias (lamentabla ver a maquillaxe do concepto cultura como ocio capitalista), o Mareira enche ese pequeno oco que quedou orfo coa desaparición de todo ese entramado. Desexar que “contra vento e mareira”, como din eles, sigan pelexando… É impagable o seu esforzo.
– Como credes que vai quedar o festi na nova ubicación na Sala Pantalán (o ano pasado foi na Fundación Luís Seoane?
Non dubido de que todo o que se está facendo para sacalo adiante, estamos a fuego co festival.Cando alguén pon tanto amor, e esforzo, o nivel de implicación de todas as bandas para que todo saia ben vai estar aí. Co cambio de Sala, case que a 10 días vista.
– E que vos parece a creación do Fumega Fest de Betanzos?
Paréceme que canto máis propostas e festivais deste cariz máis underground, mellor, porque dá pé a descubrir novas bandas, a darlle visibillidade a espazos menos habituais. Creo que estes festivais autoxestionados, enchen eses ocos de bandas e sons que non teñen cabida noutros eventos, a pesar de que sempre hai público para elas, e que non teñen a visibilidade que se merecen.
O Parque Eólico de Carboeiro, promovido por Green Capital Development, pretendía instalar 8 aeroxeneradores de 4,5 MW de potencia unitaria e de case 250 metros de altura (como a Torre Foster, un dos 4 rañaceos de Madrid, que pasa por ser o edificio máis alto de España con 49 plantas).
Un proxecto que vén de recibir outro revés, neste caso do Tribunal Superior de Xustiza de Galicia (TSXG) que vén de suspender a autorización previa e de construción outorgada pola Xunta para o devandito parque. Faino despois do recurso da Asociación Petón do Lobo.
O máis salientable, é que o TSXG argumenta a súa decisión nunha recente paralización por parte do Tribunal Supremo –do 2 de abril de 2025– do parque eólico Moeche, nese caso de tramitación estatal por ser de máis de 50 megawatts, o cal se baseaba na falta de análise do impacto dunha “alta concentración de parques eólicos”. Cabe interpor recurso de reposición.
Ademais, o auto recoñece a afectación a diferentes s recursos patrimoniais e naturais que se atopan na contorna que poderían afecta o éolico. Entre outros, refírese a que a menos de 50 metros está o xacemento arqueolóxico Mámoa do Carboeiro ou da Pedra da Auga, ademais de atoparse a uns 60 metros do Castro de Santa Localia e a menos de 300 metros do xacemento Pedrafita dous Montes de Santa Leocadia/Pedra dous Rizos.
Tamén se remarca que se localiza nunha “zona de máxima sensibilidade ambiental”, non recomendada para a instalación de enerxía eólica, segundo a zonificación ambiental do Ministerio para a Transición Ecolóxica. E apúntase que “afecta de forma severa e irreversible á paisaxe, aos núcleos de poboación, ás vivendas de familias, descontextualizando o patrimonio cultural”.
PRETO DE 70 PARALIZACIÓNS
O alto tribunal galego emitiu un total de 169 autos relativos a peticións de suspensións cautelares de autorizacións de 71 parques, das cales estimou 67 e desestimou 4.
Este pasado martes chegaba á simbólica cifra nas ondas da 103.4 da Coruña e pola rede, despois de máis de 15 anos en marcha. Dende aquel martes 6 de outubro de 2009 e, á execpción da pandamia, os diferentes esquipos do programa levan espallando a nosa tradición, a través de entrevistas a persoas e asociacións galegas, axenda cultural, poesía e seccións de teatro, literatura, feminismo…
Naquel primeiro programa estiveron Amancio Sotillo (locución), Carmela Garrido (locución), Fina Bastón (técnica) e Roberto Catoira (técnico) pero na actualidade polo equipo de ‘Recendo’ xa pasaron unhas 27 persoas.
Polos micros de ‘Recendo’ pasaron centos de convidados e convidadas. Algunhas, persoas tan coñecidas como Xabier Díaz (Berrogüetto), Xurxo Souto, Xosé Luís Méndez Ferrín (especial dende a Real Academia Galega, en 2011), Mercedes Queixas, Xabier Docampo, Manel Cráneo, Miguel Pernas, Yolanda Castaño, Isabel Risco, Migueanxo Prado, Tanxugueiras, Quico Cadaval, Antonio Durán “Morris”, Cristina Pato, Mabel Rivera…
‘Recendo’ é un programa que ten como eixo a difusión da cultura e lingua galega así como os temas da interese para o noso País. Estes son os nomes das persoas que o fan ou o fixeron posible o programa: Roberto Catoira, Amancio Sotillo, Carmela Garrido, Fina Bastón, Alex Sanjurjo, Brais Morán, Maruxa Mascuñana, Nuria Seoane, Patricia Precedo, Xavier Villarrenaga, Javier Pereira, Luis Sanjurjo, Irwin Varela, Guadalupe Neira, Gema Millán, Sara Calderón, Lucía Papaleo, Marta López, Uxía Vázquez, Antonio Brea, Manu Castiñeira, Miguel Anxo Facal, Chechu Seoane, María Núñez Veiga, Diana López, Naza Roca, Alberto Cardezo.
Escoita ‘Recendo’ en directo os martes ás 7 da tarde en CUAC FM ou cando queiras o podcast ou revisar todo o histórico de episodios no seu blog.
A Sala do Civil e Penal do TSXG rebaixou a pena de cárcere imposta pola sección primeira da Audiencia Provincial da Coruña de oito a dous anos e medio a un home por agredir sexualmente á súa exparella, e nai do seu fillo, e ratifica o pago de 15.120 euros á vítima. En canto ao delito de acoso, confirma a condena dun ano e un mes de prisión. Segundo se recolle na sentenza, o home mantivo unha relación sentimental coa denunciante, coa que tivo un fillo do que a nai ten a garda e custodia tras a separación.
Co fin de salvagardar os intereses do menor, a vítima quería manter contacto co acusado, situación que este aproveitou para acosala con chamadas e mensaxes nas redes sociais e para merodear polos arredores do seu domicilio co fin de propiciar que retomasen a relación sentimental. Un día, co pretexto de darlle á denunciante un agasallo de aniversario para o seu fillo, foron ao domicilio do procesado e este achegouse a ela por detrás, abrazouna e quitoulle o suxeitador sen o seu consentimento.
Os maxistrados consideran acreditado, a través das declaracións da vítima e dos razoamentos da Audiencia, o delito de agresión sexual, en canto ao abrazo e á privación do suxeitador, pero destacan que non consta que o investigado “chegase a ter acceso carnal” coa denunciante, polo que estiman en parte o recurso de apelación presentado pola defensa do procesado, e rebaixan a pena imposta. Por outra banda, indican na sentenza que a condena polo delito de acoso é “axustada á intensidade e reiteración dos feitos na súa pretensión por tentar retomar a relación truncada”.
As rúas do centro esta mañá estaban ateigadas. Máis de 14.000 turistas procedentes de 5 cruceiros agolpábanse entre as terrazas da Marina e da Praza da María Pita, percorrían o paseo marítimo ou ocupaban un espazo sempre inhóspito como o Rosal dos Xardíns de Méndez Núñez. A Autoridade Portuaria preparaba o tetris para a primeira escala quíntupla en toda a traxectoria da cidade e a segunda maior en número de visitantes da historia da cidade.
Ben preto pol mañá, o MSC Poesía, procedente de Leixoes con máis de 3.000 pasaxeiros, atracaba no peirao de San Diego, debaixo dos Castros. O peirao de Calvo Sotelo acollía doble visita, polo lado norte o Almera (con 835 pasaxeiros, procedente das Azores e que sae ás 15:00 camiño de Honfleur, na Bretaña Francesa), e polo sur o P6O Cruises (con 3.200 pasaxeiros, procedente de Southampton e de camiño a partir das 17:00h a Madeira).
Tamén a primeira hora da mañá, no peirao Centenario Oeste atracaba o Balmoral (de 1.400 pasaxeiros, procedente de Madeira e camiño de Southamptom dende as 13:30h).
Por último arredor das 12:30h, facía entrada no peirao de Trasaltánticos (o do Palexco) o Celebrity Apex, procedente de Southampton e camiño das Azorez, con máis de 3.2000 pasaxeiros a bordo, que pasarán o día ata as 22:00h da noite.
Esta é só unha das xornadas desta semana, nos que a cidade recibe 13 embarcacións deste calado e uns 40.000 visitantes.
Unhas cifras que fan repensar o modelo turístico que quere ter a cidade.
Por un lado sempre está o argumento dos cartos. E de seguro que os establecimentos hostaleiros e comercios da zona do Obelisco, María Pita, Marina, e algo os da Cidade Vella (esta mañá non é que houbese moito movemento polo casco vello arredor das 13:00) estarán encantados coa chegada destes cruceiros, pero a realidade é que a meirande parte da cidade non se beneficia deste turismo.
Os informes medios a nivel estatal tasan o gasto medio dun crucerista ao día entre 40 e 60€ (certo é que apenas pasan 8 horas na cidade), polo que un día como o de hoxe, con máis de 14.000 visitantes, se poderían chegar a deixar na cidade entre medio e un millón de euros. Uns cartos, en calquera caso, moi concentrados.
Pero tamén hai moitos argumentos polo lado da masificación turística e o modelo turístico que quere seguir a cidade, e sobre o impacto ao medioambiente.
Barros pon o foco na contaminación aérea que se xenera nun día coma este, porque “ao non haber conexión eléctrica, os 5 cruceiros necesitan manter os seus motores prendidos, emitindo dióxido de carbono, óxido de sofre, óxido de nitróxeno, e partículas contaminantes… Coa paradoxa de ademais están atracados nunha Zona de Baixas Emisións instalada polo propio Concello”, apunta. Matiza que a Autoridade Portuaria ten como obxectivo esa conexión eléctrica, pero a complexidade da afronta demóstrase en que portos como o de Barcelona non a teñen aídna desenvolvida.
Para Barros, o “beneficio económico é unha falacia”, entendendo que xa teñen a comida pagada no propio barco, e que os cruceristas se dedican a “dar paseos e tomar algún café e algunha cervexa”.
Critica tamén a “turistificación” do centro da cidade, e lembra que “xa son moitos os portos europeos que poñen límites ao atraque ce cruceiros, por razóns de agobio, ou criterios medioambientais”, e lamenta que nesta cidade, “nun derroche de tercermundismo e paletada, abramos as portas a esta clase de turismo. É unha brutalidade”.
