Espectacular a edición edición 2023 do Atlantic Pride. A festa do Orgullo LGTBIQ+ congregou a máis de 40.000 asistentes en oito xornadas repartidas en tres escenarios. Máis de 30 artistas pasaron polos escenarios da Fundación Luís Seoane, da Praza de Pontevedra e dos Xardíns de Méndez Núñez, que semella van quedar no recordo como punto fetiche do movemento multicolor neste modelo de reivindicación e diversidade con ocio e festa como protagonistas.
A Praza de Pontevedra en imxe aérea
A terceira edición completa do Atlantic Pride -tras un 2020 de obrigada parada e un 2021 en formato reducido polas consecuencias da COVID- deixa claro que A Coruña é, sen dúbida, a sede perfecta para O Orgullo do Norte.
A organización destaca o comportamento exemplar do público, que permitiu que as oito xornadas transcurriran sin incidencentes, demostrando que A Coruña é unha cidade libre, diversa e reivindicativa.
A dirección do festival, a cargo de Luís Pazos, César Pérez e Iván Cervo, destaca a actitude “disfrutona, reivindicativa e inclusiva de todo o público asistente, dende os máis novos até as persoas de máis idade”. E a verdade é que a xente disfrutou das diversas propostas musiqueiras: dende artistas emerxentes como Fillas de Casandra até artistas consolidados internacionalmente como hits noventeiros das Rozala, Corona ou Desy Dee from Technotronic, pasando por grandes nomes do panorama nacional como Joe Crepúsculo, Djs locais, e unha ampla representación do colectivo Drag.
A edición máis multitudinaria do Atlantic Pride ata o de agora baixa o pano tras oito días de festexos, pero o organización comeza xa a traballar nunha cuarta edición que sexa capaz de batir novos récords e demostrar, novamente, que “a igualdade, a diversidade o respecto e o bo talante seguen a ser conceptos necesarios e reivindicables, e o Orgullo merece un espazo reivindicativo especial, agora máis que nunca”.
Corona en concerto
Certame literario
Tres nomes de muller protagonizan o II Certame literario LGTBIQ´do Atlantic Pride: Eva Castro Outeiro (Primeiro premio), Lucía Estévez González (Segundo premio) e Vanessa Santiago (Terceiro Premio) álzanse cos recoñecementos do xurado nesta segunda edición, con tres relatos de estilos completamente diferentes.
Pasado un tempo prudencial para mascar a derrota de Castalia e o non ascenso un ano máis, comeza o clube a definir o que será a cuarta tempada no barro da 1ª RFEFF. Dende a derrota do pasado 11 de xuño, cúmprense un mes de decisións profundas na entidade branquiazul.
Primeiro foi renovar a Dirección Deportiva e a Secretaria Técnica, que trouxeron a Imanol Idiakez coma novo adestrador, decisión esta que levantou bóchegas na afección xa que todos daban por feito a continuidade de Ruben de la Barrera. A propiedade tivo claro dende o principio que un novo intento de ascenso pasaba por un cambio radical de modelo e de persoas. Fernando Soriano e Juanjo Expósito toman ó mando nas decisións deportivas, cos bos resultados que acadaron na UD Ibiza como espello. ¡Ai, Deportivo que pequeno te fas có paso dos anos…. !
Segundo foi perfilar o cadro de xogadores. Polo de agora, trocamos a Edu Sousa (32 anos) por Germán Parreño (30 anos), é dicir, un suplente seguro por un que pode xogar de titular e que porá ás cousas ben duras a un Ian Mackay que veu minguar a súa relevancia no club tralo nefasto anoitecer de Castalia. Agora mesmo non sabería dicir quen dos dous será o titular.
Sae tamén Antoñito (36 anos) no carril dereito e chega o navarro París Adot (33 anos). Aquí, trocamos a un tipo plano e moi regular na nada por un titular de Segunda que ten na brega a súa máxima característica. Pola contra, na banda esquerda, saíron Raúl Carnero (34 anos) e Orest Lebedenko (25 anos), o primeiro por evidencia natural do seu ocaso e o segundo porque pediu saír a un club de primeira portuguesa. No seu lugar chega o experimentado Mikel Balenziaga (35 anos) despois de 10 no Athletic Club e que terá que amosar se está preparado para o barro. A longa sombra de Ibai Gómez e Eneko Bóveda fai tremer a afección que podemos estar diante dun novo caso de retiro anticipado.
Cá marcha de Lapenya e a confirmación de Dani Barcia con ficha do primeiro equipo, restaría un central e outro lateral esquerdo para rematar a zaga, dando por feito que Trilli non se moverá da súa casa e que Retuerta ten o seu futuro no clube coma o seu apelido. Así as cousas, parece unha prioridade rematar a defensa canto antes, para comezar a construír un bloque que dunha vez por todas sexa fiable dende os cimentos.
Dicía Fernando Soriano na súa presentación que lle gustaría contar con 17 xogadores e tirar de canteira, polo que pode non se chegue a cubrir esa máxima de dous xogadores por posto e váiase a un modelo de un titularísimo cun rapaz da canteira de substituto. Os próximos movemento confirmarán cara onde vai a o novo modelo de dirección deportiva.
Baixas confirmadas: Edu Sousa, Antoñito, Rául Carneiro, Orest Lebedenko, Adrían Lapenya, Álex Bergantiños, Alberto Killer Quiles, Mario Soriano, Max Svensson, Rubén Díez.
Altas confirmadas: Germán Parreño, París Adot, Mikel Balenziaga.
Miguel Barreiro Bugallo. Coruñés e deportivista no exilio mesetario. Sufrindo ó depor dende 1988. O que sei de fútbol, o Depor empéñase en negarmo. Firme defensor do fútbol de botas negras.
A rotura dunha tubaxe nas inmediacións da avenida Alfonso Molina, na Coruña, provocou acumulacións de auga nun carril da avenida Alfonso Molina, en dirección entrada á cidade.
Segundo trasladou a Policía Local, a incidencia produciuse sobre as 10,30 horas deste luns. Con todo, desde Tráfico aseguraron a Europa Press que non se están rexistrando retencións na entrada da cidade herculina debido a este suceso.
Pola súa banda, fontes municipais confirmaron que a rotura se debeu a unhas obras alleas á empresa municipal de augas (Emalcsa) que se realizan nunha urbanización en Alfonso Molina.
Así, sinalaron que xa se está traballando na súa reparación e nun principio “non vai quedar ninguén sen suministración”, aínda que precisaron que “é posible que haxa episodios de turbidez nalgunhas zonas”.
Este luns arrinca a programación do Festival Internacional +QJazz, que se desenvolverá do 10 ao 15 de xullo en salas e auditorios da cidade.
O ciclo albergará a grandes figuras do panorama jazzístico internacional, nacional e autonómico nunha sucesión de concertos que comezarán coa actuación de Yellowjackets o luns 10 de xullo no Teatro Colón, onde conmemorarán o seu 50 aniversario como formación. As entradas para o concerto custarán 22 euros en venda anticipada e 25 euros o mesmo
día no despacho de billetes.
A gran novidade será a actuación gratuíta de Sharrie Williams Band o martes 11 de xullo na praza de Azcárraga.
As seguintes tres noites as salas de concertos da cidade serán as protagonistas, coas entradas dispoñibles en woutick:
O mércores 12 será a quenda de Steve Turre no Garufa Club (o custo das entradas irá de 12 a 15 euros), mentres que o xoves 13 Michael Olivera Trío actuarán no Filloa Jazz Club (entradas de 9 a 12 euros) e o venres 14 Red House Revival estarán na Sala Mardi Gras (entradas de 9 a 12 euros). Pechará o ciclo a tradicional actuación da Garufa Blue Devils Big Band, con artista convidado, o sábado 15 no Garufa Club (o custo das entradas será de
20 euros).
PROGRAMA:
10 de xullo ás 21.00 h. no Teatro Colón: Yellowjackets (entradas: desde 22€)
11 de xullo ás 21.00 h. na Praza de Azcárraga: Sharrie Williams Band (entrada de balde)
12 de xullo ás 22.00 h. no Garufa Club: Steve Turre 6tet (entradas: desde 12€)
13 de xullo ás 21.45 h. no Jazz Filloa: Michael Olvera Trío (entradas: desde 9€)
14 de xullo ás 22.00 h. na sala Mardi Gras: Red House Revival (entradas: desde 9€)
15 de xullo ás 22.00 h. no Garufa Club: Garufa Blue Devils Big Band (entradas: desde 28€)
A sala O Túnel acolleu esta pasada noite de sábado a fase final da primeira “batalla” de bandas do Flores Rock, convocada polo Concello da Coruña e a Plataforma Veciñal do Barrio das Flores. Unha proposta co claro fin de promocionar a música e artistas locais. Na cita reuníronse as oito bandas finalistas seleccionadas para mostrar o seu repertorio en directo ante o público e o xurado do festival.
Demenzia Sozial conquistou a ambos facéndose co ouro nesta primeira edición. A banda gañouse unha praza no Festival Flores Rock deste ano, previsto para o día 2 de setembro, onde terá a oportunidade de tocar no escenario principal en horario prioritario. Ademais o primeiro premio tamén contempla a gravación dun EP orixinal nun estudo da cidade.
Crowded tamén gañou a súa praza no Flores Rock 2023 como segundo premio, actuando nun escenario secundario, ademais da gravación dun videoclip dunha canción orixinal. O terceiro premio foi para Noxxo, gañando un cheque de 100 euros e a posibilidade de actuar nun espazo da cidade aínda por determinar.
As tres bandas gañadoras designáronse en función da puntuación total, de acordo coa porcentaxe marcada nas bases de valoración (51% voto do xurado e 49% do público). O público votou de forma presencial a través da entrada, marcando no mesmo billete cunha
cruz a banda seleccionada.
O xurado, formado por persoal municipal do IMCE e da Plataforma de Veciños do Barrio das Flores, destacou a calidade dos grupos musicais e a orixinalidade das propostas.
Membros do servizo local de emerxencias de Oleiros liberaron a un home que quedara atrapado no interior do seu vehículo tras chocar contra unha árbore no municipio coruñés de Oleiros.
Segundo informou o 112 Galicia, o sinistro produciuse sobre as 03,00 horas da madrugada na estrada AC-173, ao seu paso pola parroquia de Dorneda. Estes foron os datos que facilitou o propio implicado á central de emerxencias, ademais de indicar que se atopaba atrapado no interior do habitáculo.
Así, os xestores do 112 solicitaron a intervención dos Bombeiros de Arteixo e dos efectivos do servizo local de emerxencias que, finalmente, efectuaron o rescate do condutor e único ocupante do turismo. Tamén realizaron a limpeza da vía co obxectivo de eliminar os restos causados polo accidente e devolver as condicións de seguridade da calzada.
Pola súa banda, os axentes da Policía Local e da Garda Civil de Tráfico ocupáronse de coñecer todos os detalles sobre o accidente.
-As citas e pés de páxina mostran un traballo de recompilación importante. Como se condensan trece anos de Feijóo con estractos da prensa?
Fun recollendo aquilo que parecía máis interesante, a pesar de haber xente crendo que eu sei de todos estes temas. Porén, hai persoas que saben moito máis e publicaron máis, por iso fun recollendo textos e poñendo de quen era cada un, iso ao final dálle valor ao texto e permite dar a coñecer nomes que foron recollendo información.
-Como podes publicar unha biografía non autorizada e esperar que non che pase nada?
Xa me está pasando, porque eu xa sei como funciona isto. Que pode pasar? Que exista unha colección chamada “Libros que nunca existiron”, realmente, todos os libros que publiquei durante os últimos anos. Por exemplo, o último que publiquei en castelán Una monarquía corrupta y heredera del franquismo, para onde vas con ese título? Aquí existe un marco informativo e cando saes del xa sabes o que hai, o secuestro destes libros así de claro. Os grandes medios non van falar dun libro titulado Feijóo. Biografía dun farsante. Estou na Comisión pola Recuperación da Memoria Histórica da Coruña, fixemos un documental Camarada Fraga, servidor del franquismo. Cando o iamos presentar non se presentou ninguén. Ao final dixeron que non se podía falar da existencia dun documentario sobre Fraga e o franquismo. Estes dous exemplos serven para mostrar como aquilo que sae do marco xa non se difunde. Só se publican as biografías que falan en positivo. Vou presentar o libro na Coruña e así estarei até as vindeiras eleccións autonómicas, eu xa sei que non terá difusión nos medios porque non se pode difundir isto.
-Cal foi o proceso de creación deste libro, quero dicir, non hai só un labor de recompliación.
O libro nace xa a partir dalgún artigo que escribira antes de que Feijóo decidise ir para Madrid. Algún deses artigos xa apuntaban que este home era un farsante. Para reforzar este substantivo busquei sinónimos no dicionario: mentiroso, troleiro, hipócrita e patrañeiro. O caso é que o texto xa estaba redactado desde había uns meses, mais os últimos acontecementos confirman totalmente esta biografía de farsante. De aí saco a idea de que Feijóo é un “marxista”, seguidor de Groucho Marx, o humorista, cando dicía: “aquí están os meus principios, se non lle gustan teño outros”. Cando falo dos últimos acontecementos é unha referencia aos últimos tempos porque cada día dá unha versión diferente del mesmo. Hai só uns días falaba de “matemáticas de estado” para podermos entender as decisións que está tomando o PP ultimamente, como por exemplo formar goberno na Comunitat Valenciana porque Vox ten o 12% dos votos mais en Extremadura non entrarían no goberno autonómico porque Vox tiña só o 8%. Tres días despois todo iso cae polo seu peso e xa non hai “matemáticas de estado”, agora pactan con Vox porque o necesitan para gobernar e por iso xa non hai problema. Este é o fío fundamental do libro, desenmascarar toda esta patraña e esta mentira.
-En 2016 xa publicaras outro libro arredor da figura de Feijóo. Feijóo. Biografía dun farsante (non autorizada) é a segunda parte de O perverso goberno de Feijóo. Neste último facía unha análise da súa acción de goberno, cousa que continúa no segundo título porque aborda un pouco da biografía secuestrada e logo entro a fondo con asuntos dos que se debe falar: ensino, enerxía eólica e todos eses temas que están de actualidade. En realidade este último libro estaba pensado para as eleccións xerais, mais debimos apurar a fume de carozo para actualizalo, pois pensabamos que as eleccións serían en decembro, adiantaron a data e houbo que apurar. En catro días fixen unha valoración das eleccións municipais, logo outra análise da convocatoria das xerais e ao final pois unha visión de como quedaría Galicia nesta convocatoria. No último capítulo respondo a “que facer despois das eleccións?”, pois seguir co que estabamos, acabar coa monarquía e cos restos do franquismo.
Feijóo é un “marxista”, seguidor de Groucho Marx, o humorista, cando dicía: “aquí están os meus principios, se non lle gustan teño outros”.
-Falas da convocatoria e a celeridade para rematar o libro, mais é unha manobra desesperada de Sánchez?
Coido que era a única saída para Sánchez pois senón era levar unha cruz até o mes de decembro. Foi o máis intelixente porque permite explicar o que vén, é dicir, retratar o PP e que facer con Vox. Xa se puido ver despois da convocatoria como Feijóo dicia “tranquilidade que concellos, deputacións e autonomías non teñen por que constituirse antes do 23 de xullo. Realmente, a súa idea era constituír gobernos autonómicos despois do 23 de xullo, mais non caeron na conta que para a mesma lei non se pode facer iso por que hai uns prazos, agás que haxa casos excepcionais e se deban repetir as eleccións. Así a xogada saíulle mal, deixouno ao descuberto e non puido esconder a xogada que tiña en mente. O luns día 3 de xullo dixo: “vou gobernar con Vox si ou si”, por tanto xa está claro, nada de esperar nin tema matemático. Ademais, o secretario xeral de Vox deixou claro que “nós elixiremos o vicepresidente”. Pois xa sabemos o que pasará, Feijóo presidente e Abascal, vicepresidente. Aínda así, Feijóo responde que a primeira vicepresidenta será unha muller. Todo isto demostra que non ten palabra nin principios.
-Non ten palabra nin principios ou é un monicreque en mans de poderes elevados sobre el? Porque cando chegou a Madrid parecía que ía comer o mundo mais logo daba a sensación de ir apoucándose.
Os medios de comunicación esperaban outra cousa. Sabían que gobernaba con maiorías absolutas en Galicia e teñen outra idea. Mais cando chega a Madrid e comeza a falar a militancia pregunta “que di este home? Que barbaridades di sobre economía?”. Aí foi cando souberon como era Feijóo, algo que nós xa sabiamos. Estase descubrindo que este home non ten nada de bo xestor. Fala dos “pufos” de Sánchez “que nos quere endebedar”. Mais agora a xente cae na conta que cando Feijóo chega a Galicia a débeda do país era de 3.900 millóns de euros, o 6,4% do PIB. Agora é tres veces maior, máis de 11.000 millóns, o 18,4% do PIB de Galicia. Así pois, temos unha persoa criticando ao Goberno por estarnos endebedando, mais nós deberiamos dicir que xa temos experiencia co “pufo” por multiplicar por tres a débeda mentres estivo na Xunta. A imaxe de bo xestor estalle caendo con exemplos concretos. A xente non sabe en Madrid as operacións que fixo coas caixas, non saben que Abanca non é un banco galego, é venezolano, Banesco. Para isto último collo unha frase de Barreiro Rivas: “se este é un banco galego, que o demo me leve”. Foi unha venda por 1.003 millóns de euros e para o outro ano ten uns beneficios de 1.150 millóns, nun ano recuperou o prezo e xunto a isto, recibiron 9.000 millóns públicos para sanear o banco e aínda estamos esperando que os devolvan.
O presidente do PP, Alberto Núñez Feijóo, co candidato do PP á Alcaldía da Coruña, Miguel Lorenzo, e o presidente provincial do PP coruñés, Diego Calvo. M DYLAN
-Tamén están as eólicas.
Si, ese é un tema que non se pode entender sen o abrazo entre Feijóo e Sánchez Galán na praza do Obradoiro. Cando a xente miraba a fotografía preguntaba: “quen é ese que lle dá un abrazo tan cariñoso a Feijóo”. Isto explica todo canto veu despois, as facilidades para as concesións ás eólicas, primeiro as terrestres e agora as mariñas.
Este libro estaba pensado para as eleccións xerais, mais debimos apurar para actualizalo, pois pensabamos que as eleccións serían en decembro.
-Que puido acontecer cando, dimitido Rajoy, Feijóo renuncia a ser o presidente do PP a nivel estatal. Falouse de documentos do CNI que lle presentara Soraya Sáez de Santamaría. Daríaslle crédito a esta idea?
Non sei, mais as cousas que estaban tapadas agora xa son públicas, como todo o tema de Marcial Dorado. Agora resulta que non fai falta ir ao CNI, agora xa o sabemos, como tamén é público o das contratadas de empresas de Dorado coa Xunta. Realmente Feijóo non deu o paso até que non viu garantido o seu paso cara adiante. Chegado o momento fixo unha alianza con Ayuso e “xa estou en Madrid con unanimidade”. Esa foi a xogada, unha cousa impresentable totalmente porque se presentara ás eleccións co lema “Galicia, Galicia, Galicia” e insistindo que tiña un compromiso con Galicia e de compromiso nada, antes de finalizar o mandato vaise para Madrid porque era a ocasión. Así lle deixa unha herdanza a Rueda lamentable con incremento de desigualdade, as pensións máis baixas do Estado, hai 400.000 pensionistas que viven na pobreza e dos asalariados, o 20% non chegan a mileuristas e un de cada tres nenos e nenas está en risco de pobreza. Sobre todo isto hai que informar, agora mesmo o máis revolucionario é informar. A medida que a xente estea informada, así se mobilizará senón, non se poderá cambiar nada.
-Que peso tivo Romay Beccaría na xestación deste grupo de persoas entre as que estaba Feijóo, Rajoy, Negreira e outros?
O tema de fondo é a quen serve cada quen. Feijóo é un servidor, un intermediario dos ricos e as medidas que vai tomando tanto na Xunta como se chega, espero que non, a La Moncloa, xa adiantou que ía facer, tomar medidas que favorezan ao capital e aos grandes propietarios e aos ricos. “Os impostos ás grandes eléctricas e aos bancos, todo iso, fóra”. Non é tanto a procedencia senón máis ben a quen serve actualmente Feijóo e os pasos que foi dando para defender os ricos ademais de defender a corrupción e financiamento ilegal do PP. Fai como se non soubese nada: “cando eu cheguei xa estaban aquí os da Gürtel, eu non sei nada”. En Galicia a cabeza da Gürtel era Pablo Crespo a quen retiran do seu posto de Secretario de Organización do PP, e para onde o mandan? A Portos de Galicia, e quen era o conselleiro de Obras Públicas? Feijóo. Quen era o presidente de Portos de Galicia? Carlos Negreira. Así se pode ver como Feijóo se preocupou por todas aquelas persoas retiradas da política por casos de corrupción. Sobre a financiación do PP galego, Feijóo estaba aquí, non estaba ausente. Logo están as empresas como FCC, ACS de Florentino Pérez ou COPASA, empresas que financiaron o PP. Despois estaba o diñeiro aportado por contrabandistas e narcotraficantes durante reunións en hoteis e restaurantes, algo que é notorio e público, pois está publicado. O tema non é Romay Beccaría, que podía levarse máis ou menos ben con Fraga, senón a quen serve Feijóo.
José Manuel Romay Beccaría xunto a Alfonso Rueda e Diego Calvo nun acto do PPdeG / César Argina – Europa Press
-E esa “aura” de gran xestor e tecnócrata foi a que creou logo de realizar privatizacións en Correos e no Insalud?
Cando Feijóo volve a Galicia, Romay Beccaría vendeuno como un excelente xestor: “Fixo moi bo traballo aquí en Madrid”, dando pasos cara a privatización do público. Eses antecedentes foi o que aplicou aquí, diminuindo o sector público e engordando o privado. Esa boa xestión vímola durante a pandemia e os resultados que tivo nas residencias privadas. Logo foi el mesmo quen condecorou á delegada de DomusVi cunha medalla, outro exemplo da relación de Feijóo co capital e está xogando a ser o grande benefactor das grandes empresas e o capital financeiro.
Feijóo xa avisa “vou gobernar con Vox si ou si”, por tanto nada de esperar nin tema matemático e o secretario xeral de Vox deixou claro que “nós elixiremos o vicepresidente”.
-Tampouco queda atrás o seu nepotismo, por exemplo, a súa prima Eloína Núñez, xestora do CHUS.
A familia primeiro. A súa curmá e a súa irmá, Micaela Núñez Feijóo. Esta última traballando nunha empresa, Eulen, que casualmente ten uns contratos fabulosos coa Xunta. Logo está o tema das portas xiratorias e como vai colocando antigos cargos públicos como a que fora conselleira de Medio Ambiente que acaba na eólica. O mellor é informar sobre estes datos que ao mellor teñen máis relevancia dentro vinte ou vinte e cinco anos.
-Marcial Dorado, nun programa de televisión, dixo que xente do PSOE lle pedira “botar merda” sobre Feijóo para non gañar as eleccións. Que credibilidade lle dás a estas palabras?
Dorado dixo que el votaría a Feijóo e de paso desmentiu todas as afirmacións do segundo de que non se coñecían ou non sabía quen era. “Se estivo na miña casa moitas veces e fixemos moitas viaxes xuntos” dicía Dorado. Aínda máis, isto estaba perfectamente explicado por Perfecto Conde cando dixo que durante moito tempo en Galicia líanse reportaxes sobre quen era Marcial Dorado. Por tanto, a argumentación de Feijóo era ridícula. Despois estaban as contratas de Dorado coa Xunta a través de empresas intermediarias. Todo isto por mediación do que fora chófer de Romay Beccaría Manuel Cruz, unha persoa moi vinculada ao fascismo. Pois Feijóo continuou todo isto en vez de ser unha figura que rompese estes vínculos con narcotraficantes e defraudadores. O PP estivo moi vinculado desde os seus comezos con persoas da ría de Arousa que eran narcotraficantes e mesmo habíaos que eran alcaldes.
Fraga / Arquivo
-Algo que puidera estar relacionado sería aquel riso do xuíz Vázquez Taín cando lle dixeron que Feijóo afirmaba que non tivera relación con Dorado e mesmo dicía: “o señor Dorado non me quitou ningún voto”.
É que Núñez Feijóo cre que cos votos pode tapar todo, son un corrupto, mais como me votan teño un salvoconducto. O mesmo que dicía Baltar pai: “son un cacique, mais son un cacique bo”. Consideran seren elixidos nas urnas é unha maneira de bendicilos, de salvagardalos, pois non, poden ter votado por ti mais non estás exento de dar explicacións. Se Dorado non lle quitou ningún voto é polos medios pois non difundiron a súa relación con Núñez Feijóo. Pois por iso digo que é fundamental divulgar este tipo de información e por iso o meu libro é un libro comprometido para atacar o discurso que hai detrás de PP e Vox.
Agora mesmo o máis revolucionario é informar.
-Apuntas a rede clientelar que axudou ao PP a materse na xunta durante os últimos catorce anos. Porén, esa rede non viña xa dada polo PP de Fraga?
Cando se fala do PP debemos ir ás orixes. Alianza Popular (despois PP) constitúese tres meses antes das eleccións xerais do 15 de xuño de 1977. Para formar o partido xúntanse Fraga e sete ministros de Franco. Os medios estaban pendentes de como acababa o congreso de AP e o titular de ‘Diario 16’ era ‘Tres mil neofranquistas entusiasmados acaban el congreso de AP gritando: “Franco, Franco, Franco”’. Son os herdeiros do franquismo porque o dixeron eles postos de pé. Adaptáronse aos novos tempos, mais se observas, algúns antigos dirixentes do PP estaban tamén na Fundación Francisco Franco, é por iso que queren acabar coa Lei de Memoria Democrática. Lembremos a frase de Esperanza Aguirre cando Pablo Casado e Santiago Abascal estaban enfrontados: “son dous patriotas”. Eu engado “y Feijóo también”. Son da mesma familia política por iso chegan a acordos de goberno.
-Case esquecemos a cuestión da CRTVG, os medios públicos galegos.
Si, porque se está exercendo sobre eles un control tan forte que os mesmos traballadores denunciaron esta situación e mesmo houbo exemplos de manipulación, de como se daba unha noticia retirando aquilo que prexudicaba ao PP. Este comportamento está denunciado, o mesmo que a autocensura que se aplican. Non se informa sobre temas que noutros lugares serían noticia como unhas eleccións sindicais. Se aquí non gaña un sindicato que interese ao PP non se fala desa información. Non se informa sobre aquilo que non está previsto.
-Logo están as axudas que levan os medios próximos ao PP desde as súas liñas editoriais.
É a utilización de subvencións directa e indirectas, como campañas do Xacobeo, de sanidade, etc. Se hai axudas que sexan reguladas, sen discriminación a determinados medios. Nestes momentos non hai un control, un criterio razonable das axudas públicas aos medios ademais de seguir criterios para nomear o presidente da CRTVG, un medio ao que ademais lle saíron moitas sentenzas en contra.
-Ten algo de galego Feijóo?
Que naceu nos Peares. Non ten militancia de galego, ten militancia noutros intereses.
-No hipotético caso de que Núñez Feijóo chegue ao Goberno, cal é o teu temor en relación á súa primeira decisión?
A primeira decisión xa a anunciou, eliminar a Lei de Memoria Democrática e todas aquelas leis que afectan aos intereses do capital. Todas esas son as súas medidas estrela. Niso hai coincidencia con Vox. En canto a Galicia as cousas seguirá cun papel residual sen recibir transferencias que figuran no propio estatuto.
O exfutbolista coruñés Luis Suárez Miramontes, o único futbolista masculino español que conquistou o Balón de Ouro e campión da Eurocopa de 1964, faleceu este domingo en Milán aos 88 anos de idade, segundo anunciou en redes sociais o Inter de Milán, club no que xogou e que adestrou durante anos.
“O lendario excentrocampista nerazzurro faleceu aos 88 anos. Despedirnos de Luisito déixanos unha profunda melancolía: a nostalxia do seu fútbol perfecto e inimitable que inspirou a xeracións únese ao recordo dun futbolista único e dun gran xogador do Inter. Ímolo a botar de menos, porque, como predicaba Helenio Herrera, “se non sabes que facer, dálle a pelota a Suárez”, anunciou o club nerazzurro.
Nacido no barrio de Monte Alto, na Coruña, o 2 de maio de 1935, Suárez formouse no modesto Perseveranza antes de iniciar a súa carreira profesional no R.C. Deportivo da Coruña, o club da súa cidade, co que debutou en 1953 e disputou 17 encontros en Primeira División anotando tres goles, ata que en 1954 pasou a formar parte do F.C. Barcelona.
As súas actuacións chamaron a atención do FC Barcelona, que en 1954 se fixo cos seus servizos. Nas sete tempadas que formou como azulgrana (1954-61), Suárez levantou dúas Ligas, dúas Copas e dúas Copas de Ferias, ademais de conseguir o fito de converterse en 1960 no primeiro Balón de Ouro español e o único ata que Alexia Putellas o emulou en 2021.
En 1961, o Inter de Milán do técnico arxentino Helenio Herrera chamou á súa porta para recalalo para o ‘Grande Inter’. Os 250 millóns de liras (o equivalente a uns 200.000 euros actuais) pagados pola súa fichaxe convertérono no traspaso máis caro da historia ata esa data, e no primeiro español en ser fichado por un club italiano.
Coa camiseta nerazzura, o centrocampista ofensivo galego logrou os seus maiores éxitos, con dúas Copas de Europa consecutivas (1964 e 1965) e dúas Copas Intercontinentais, ademais de tres ligas. En 1970 abandonou o club milanés para xogar tres cursos máis na Sampdoria, onde se retirou en 1973 aos 38 anos.
Coa selección española, debutou o 30 de xaneiro de 1957 nunha goleada ante Holanda (5-1) no Santiago Bernabéu e anotou 13 tantos nos seus 32 partidos como internacional, entre eles a final da Eurocopa 1964 na que España se impuxo á Unión Soviética (2-1).
Unha vez colgadas as botas, Suárez dirixiu ‘o seu’ Inter en 1975, unha experiencia como adestrador que repetiría en dúas ocasións máis (1992 e 1995), ademais de exercer tamén como observador e secretario técnico; precisamente nesta última función, contribuíu á chegada de Ronaldo Nazário ao club.
Ademais, pasou polos bancos da Sampdoria, o SPAL, o Como e o Cagliari antes de recalar, na tempada 1978-79, no Depor, e tamén adestrou ao Albacete en 1994.
En 1980, foi contratado pola Real Federación Española de Fútbol (RFEF) para dirixir á selección Sub-21, á que levou á conquista do Europeo da categoría de 1986. En 1988 deu o salto á absoluta e disputou o Mundial de Italia 1990, onde ‘a Vermella’ caeu en oitavos, e foi destituído no camiño á Eurocopa de Suecia 1992, na que España non logrou participar.
RUEDA LAMENTA A PERDA
O presidente da Xunta, Alfonso Rueda, lamentou a morte do exfutbolista, a quen definiu como “un galego referente do fútbol internacional”. Nunha publicación na súa conta de Twitter, o titular do Goberno galego destacou que Suárez “gozou ata o último momento da que foi a súa gran paixón”. “El marcou o camiño de moitos futbolistas galegos e españois que viñeron despois. O meu agarimo á súa familia e aos seus seguidores, que son moitos”, manifestou.
PONTÓN SÚMASE ÁS CONDOLENCIAS
Tamén a líder do BNG, Ana Pontón, mostrou o seu pesar pola “lenda do fútbol mundial, inspiración para varias xeracións e o único home do Estado que conseguiu un Balón de Ouro”. “Sempre na nosa memoria e na historia do noso deporte. Un profundo abrazo á súa familia e amizades”, escribiu Pontón nas súas redes sociais.
CLUBS, INSTITUCIÓNS E XOGADORES
Numerosos clubs, institucións e xogadores mostraron tamén o seu pesar polo falecemento. Entre eles, a Real Federación Española de Fútbol (RFEF), que transmitiu o seu “pésame” a todos os familiares e achegados do exfutbolista. “Primeiro Balón de Ouro español, campión de Europa en 1964, seleccionador nacional e unha das maiores lendas do noso fútbol. Descansa en paz, Luisito”, sinalou o organismo federativo.
Tamén LaLiga uniuse á dor pola perda do galego. “LaLiga desexa transmitir as súas máis sinceras condolencias aos familiares e amigos de Luis Suárez Miramontes, histórico xogador e adestrador do noso fútbol. Descanse en paz”, indicou.
Mentres, o Consello Superior de Deportes (CSD) definiulle como unha “icona e lenda”. “A partida de Luis Suárez, unha verdadeira icona e lenda do fútbol español, énchenos de tristeza. Na nosa memoria quedarán sempre os logros e o talento do primeiro futbolista español gañador do Balón de Ouro. O Consello Superior de Deportes envía as súas máis sinceras condolencias aos seus familiares e seres queridos neste difícil momento”, manifestou.
“Lenda do fútbol. Lenda do Barça. 253 partidos, 141 goles, dúas Ligas (1958/59 e 1959/60), dúas Copas de España (1956/57 e 1958/59), dúas Copas de Ferias (1957/58 e 1959/60) e un Balón de Ouro (1960). Botarémosche moito de menos. Descansa en paz, Luis Suárez Miramontes”, escribiu o F.C. Barcelona, onde militou entre 1954 e 1961.
Tamén o Real Madrid se uniu ao loito pola morte de Suárez. “O Real Madrid C.F., o seu presidente e a súa Xunta Directiva lamentan profundamente o falecemento de Luis Suárez, unha das lendas máis grandes do fútbol español e do fútbol mundial, e o primeiro e único xogador español gañador dun Balón de Ouro, en 1960″, apuntou.
‘Branca’, a vaca representante da provincia da Coruña, foi coroada este venres como Miss Vaca 2023 na 15ª edición do concurso organizado polo programa Luar, da Televisión de Galicia (TVG). A res coruñesa gañou por pouco a ‘Duquesa’, a representante de Lugo, e con máis distancia a Marela (Ourense) e a Loura (Pontevedra).
O evento celébrase desde 2006 e concede o título “máis cobizado entre as reses galegas”, segundo os seus organizadores. Ademais, a iniciativa ten como obxectivo apoiar e dar visibilidade ao traballo do sector gandeiro en Galicia.
Así mesmo, tal e como explicou a TVG, o concurso repercute nas redes sociais, xa que causa “sensación entre os máis novos” e xera “moita expectación en toda Galicia e no resto de España”.
O xurado estivo formado polo antropólogo Manuel Mandianes, a gandeira Ana de Cernada e polo veterinario Suso García, que coroaron á gañadora cun premio de 3.000 euros.
Esta foi a segunda vitoria da provincia da Coruña nun concurso no que a provincia de Lugo xa gañou en 11 ocasións. Ao longo dos anos, as concursantes de Ourense e de Pontevedra gañaron unha vez cada unha.
Cada provincia galega envía unha representante, cuxo único requisito é que a vaca sexa dunha raza galega autóctona: loura, vianesa, cachena, caldelá, limiá ou freiresa.ou freiresa.
El telegrama foi un diario que se publicaba na Coruña a finais do século XIX. O 2 de agosto de 1889 escribía: “É unha vergoña que A Coruña non teña unha praza de abastos. O sitio destinado a tal obxeto non merece tal nome; máis ben lle cadra o dun grande vertedoiro, propio para focos de infección e noxento á vista. Tan só non coñecer outro, e por estar afeitos a velo, poidemos descoñecer as súas deficiencias”. Así era como ese diario describía o que vemos na imaxe. Estamos a falar do mercado de San Agustín. Un conxunto de galpóns e casetas de madeira baixo as que se vendían todo tipo de alimentos -na fotografía a zona do peixe- case sobre o chan, en cestos ou caixas, carecendo das mínimas medidas de hixiene, seguridade, comodidade ou estética.
A nosa cidade non podería contar cun equipamento en condicións ata 1910, data na que se inaugurou na praza de Lugo o precioso mercado de abastos sufragado por Eusebio da Guarda e composto por tres pavillóns de ferro que dispoñían de tódolos adiantos da época. Máis tarde, en 1932, construiríase en San Agustín, no mesmo lugar da fotografía, un edificio de aspecto sinxelo que hoxe en día pode pasar desapercibido, pero que trouxo á cidade un deseño realmente punteiro na Europa daquela época. Antonio Tenreiro e Santiago Rey Pedreira foron capaces de aplicar a vangarda arquitectónica para dotar ó edificio da súa característica cuberta con esa grande curva catenaria cunha lámina de formigón de tan só 15 centímetros de espesor. A amplitude, comodidade e luminosidade do actual mercado de San Agustín contrasta enormemente co que podemos apreciar na imaxe que tomou José Sellier no cambio de século.
Outros fotógrafos poñen o acento na arquitectura. Os edificios, rúas ou prazas coma protagonistas, poñendo distancia con respecto ás persoas, que aparecen nas imaxes coma simples figurantes. Eses artistas regálannos unhas fermosas imaxes da cidade, que nos permiten imaxinarnos as súas formas tantos anos despois. En Sellier, en cambio, o importante é o ángulo no punto xusto para converter a fotografía case nunha experiencia inmersiva. Alonxándose da imaxe de postal -que tamén dominaba coma ninguén- para centrarse nas persoas. Non está retratando o mercado, senón o ambiente que se respiraba nel. Non pretende captar as formas ou as dimensións dese espazo, senón meterte de cheo, palpando case ese intre xa perdido no tempo, esquecido para sempre de non ser pola súa cámara.
Fernando Campos. Coruñés ata a médula e fanático da Historia, sobre todo se esa Historia é coruñesa. Máis de quince anos impartindo obradoiros culturais coma “Un paseo pola cidade”, “Personaxes da cidade” ou “ A Cidade Perdida” no Fórum Metropolitano e no Centro Ágora.
