A sección cuarta da Audiencia Provincial da Coruña emitiu unha sentenza na que atribúe a garda e custodia dun menor de 14 anos ao seu pai. O tribunal, que estimou o recurso de apelación interposto polo proxenitor, estableceu un réxime de visitas coa nai igual ao que ata agora gozaba o pai.
Os maxistrados explican que tomaron a decisión en base á doutrina do Tribunal Supremo e ao artigo 2 da Lei Orgánica 1/1996, de 15 de xaneiro, de Protección Xurídica do Menor, que establece que “todo menor ten dereito a que o seu interese superior sexa valorado e considerado como primordial en todas as accións e decisións que lle conciernan, tanto no ámbito público como privado”.
A Sala indica na resolución que o feito de deixar de convivir co seu pai e coa súa parella para pasar a residir coa súa nai, o seu actual esposo e os seus dous irmáns pequenos “supuxo unha alteración constatable da estabilidade emocional e escolar do menor, quen iniciou a súa etapa de adolescencia, con todos os cambios e conflitos que moitas veces implica, e comezou a demandar persistentemente o poder retomar a convivencia habitual co seu pai”.
A audiencia do menor, segundo sinalan os maxistrados no fallo, “deixa claro o seu malestar psicolóxico actual, manifestando que non se atopa cómodo en compañía da súa nai neste momento, a quen lle imputa un trato inadecuado, incapaz de atopar solución aos seus problemas, considerando que o seu pai lle dá máis seguridade e préstalle máis atención”.
Esta percepción da relación cos seus proxenitores, segundo sinalan os xuíces, “debe ser tida en conta tamén entre os demais factores” nos que deben apoiar a súa decisión.
OUTROS ARGUMENTOS
A Sala, por tanto, conclúe que o recurso debe ser estimado “en atención ás necesidades do menor”, pois é quen “demanda o cambio de custodia despois de diferentes desencontros na súa convivencia coa demandada“. Ademais, resalta na sentenza que a súa nai “ratifica as habilidades parentales do recorrente, ao indicar que, como pai, non pode ser mellor”.
O tribunal engade que, no caso axuizado, o menor “mostra a súa necesidade de recuperar a convivencia habitual co seu pai, con quen se acha estreitamente vinculado afectivamente, para alcanzar unha maior estabilidade na súa vida diaria que lle permita ir superando os desencontros sufridos mentres residía coa súa nai”.
“Nunha convivencia salpicada de frecuentes discusións, con actitudes propias da adolescencia, satisfacendo co cambio de custodia o seu superior interese ao permitir, deste xeito, que vaian mellorando e fortalecéndose as relacións con ambos os proxenitores”, engade. A sentenza non é firme ao poder presentarse recurso de casación ante o Tribunal Supremo.
